Groen licht

Met een schreeuw van angst draaide hij honderdtachtig graden om zijn as, waardoor hij weer recht in de spiegel keek. Maar het was niet zijn eigen spiegelbeeld dat naar hem terug staarde. Hij keek recht in het emotieloze gezicht van Brent. Zonder aarzelen haalde Evan uit naar de spiegel, zijn vuist brak het beeld van Brent in stukken. Scherven glinsterend glas ketsten op de grond en bleven daar als kleine lichtpuntjes op de donkere vloer liggen. Hijgend en vechtend tegen tranen van angst en ongeloof, greep Evan naar zijn rugzak en sprintte toen zo snel als hij kon de kleedkamer uit. Brents lippen plooiden zich in een vreugdeloos lachje, de mens was zo’n simpele ziel. Zo snel bang te maken. Zwak waren ze, allemaal.

Groen licht is het debuut van Cheyenne Bloemberg (1998), die op geheel eigen wijze spannende en beeldende verhalen vertelt. Al vanaf kleins af aan is schrijven een van haar grootste passies. Groen licht schreef ze van haar dertiende tot haar zestiende, een boek van een jongere aan andere jongeren. Met haar beeldende fantasie is dit haar eerste volledige verhaal.

Zijn zicht was scherper dan hij zich van ooit kon herinneren. Ieder detail in de omgeving kon hij met het simpelste gemak onderscheiden. Hij hoefde zijn blik niet langer op een vast punt te focussen, hij kon het hele beeld in één scherp plaatje krijgen.
Maar zijn blik was niet het enige dat merkbaar verbeterd was, hij hoorde zijn eigen ademhaling als een tornado in zijn oren suizen, hij hoorde zijn ogen knipperen en wanneer hij slikte, leek het alsof er een kanonschot gelost werd.
Het gouden licht van de heldere ochtend verblindde zijn overgevoelige ogen. Het was kil en vochtig buiten en het gras was bedekt met een laagje dauw. Hij zat met zijn rug tegen een dikke boomstam op de natte aarde, zijn spieren waren stijf en hij had het gevoel alsof hij de hele nacht buiten had doorgebracht. De koude lucht drong naar binnen door zijn neusgaten en tot zijn verassing had hij helemaal niet de behoefte om het in te ademen. Sterker nog, hij wilde niet inademen, het voelde ongemakkelijk en overbodig. Hij fronste, gefrustreerd door zijn plotselinge nieuwe wil. Hij sloot heel bewust zijn luchtwegen af en merkte geschokt op dat ademen geen noodzaak meer was. Met dat hij stopte de lucht te inhaleren, viel de gierende tornado in zijn oren weg. De rimpel in zijn voorhoofd werd dieper toen hij zijn oren spitste, hij miste iets, iets essentieels. Hij luisterde nauwkeurig naar zijn omgeving en naar zichzelf toen hij het ineens hoorde… of juist niet hoorde.
Zijn hartslag. Geschrokken vlogen zijn handen naar zijn borstkas, op zoek naar het zachte en regelmatige vertrouwde kloppen van zijn hart. Zijn vingers gleden nerveus over de aderen op zijn polsen en in zijn nek, maar vonden niets. Zijn lichaam was compleet stil.