Ontmoet de meerkoet en andere watervogels

Lichaamstaal tussen mens, meerkoeten en futen, uitgedrukt in woorden, vormt zich om tot een verhaaltje. Leuk om voor te lezen aan kleutertjes, fijn om zelf te lezen door scholieren en adolescenten of misschien zelfs nog ouder... Het is ook een kijkboek en achterin staan enkele filosofische beschouwingen over hoe om te gaan met verlies en over dierenleed, meer geschikt voor het lezen door de volwassenen onder ons. En ja, zelfs enkele raadselspelletjes zijn in het boek verwerkt. Een verhaal over lief en leed, plezier, wat kunst en filosofie. Wat wil men nog meer? Veel leesplezier!

Met Oostendse roots is Gerda Van Becelaere geboren en opgegroeid in Congo. Na dokterstudies in Antwerpen, volgde hierop een drukke solohuisartspraktijk in Lennik, met ontspannende Denderwandelingen in het Ninoofse. Toen reeds speelden meerkoeten en andere watervogels - nu de hoofdpersonages in haar boek - mee, samen met de Dender, als rode draad in haar leven. Verdere ervaring met de natuur werd opgedaan door de creatie van een vogelvriendelijke tuin in Herne. In deze rustige omgeving ontplooide Gerda haar schilderstalenten. Ondertussen, in de hoge Ardennen wonend, is ze blij met haar tweede verblijf in Ath aan de Dender, dicht bij ‘haar’ watervogeltjes.

Futien vertelde me dit alles op een rustige manier met een beetje een rauwe keelklank en ineens zag ik weer de flikkerlichtjes in Atrien's rode ogen twinkelen toen ze Futien vroeg:
"Jij weet daar precies al zoveel van. Heb je al misschien een mooie fuutjongen op het oog....mmmm?" Ze trok daarbij zo'n samenzweerderig snoetje, waarop Futien heel vlug - een beetje al té vlug, volgens mij - reageerde:
"Maar neen hoor! Absoluut niet en trouwens, heb jij hier nu nog een andere fuut gezien de laatste tijd buiten mezelf?" Met haar rossige wangen kon ik nu niet echt zien of Futien bloosde, maar ze leek me toch wat opgewonden.
"Oh jawel," snerpte Atrien onverstoorbaar verder, "nu ik tijd zat heb en hier toch maar zit te zitten, zie ik veel meer rondvliegen en rondzwemmen dan anders. Jullie houden het niet voor mogelijk. Ik zie en hoor ook nogal het één en ander fluisteren in de ‘zwemgangen’ en tussen de groeiende waterplantenstengels. Daarbij was onder andere iets omtrent een beeldschoon fuutje dat onlangs een heel eind verderop de Rivier opzwom, zo geheel in haar ééntje en men zag haar pas heel veel later terug! Hadden ze het nu over jou? Dat kan ik nu niet met zekerheid zeggen hoor, Futientje en, ik was het al bijna vergeten, maar nu je over dat ‘nestbouwen’ begon..." Atrien maakte haar zin niet af, maar keek wat indringend naar Futien, die er nu een beetje ontsteld bij zat te dobberen op de rimpels van het wateroppervlak. "Euh, ik, euh...", en hier kwam Fulimon het arme juffertje ter hulp.