Johannes & Henk
Voetbal is ons leven

Na het voetbal een biertje en daarna even gezellig samenzijn in de clubkantine. Voor veel amateurvoetballers is dit een wekelijks terugkerend fenomeen. Aan het eind van de avond loopt het wel eens uit de hand en heb je weer een verhaal om later te vertellen aan de kleinkinderen. Johannes & Henk gingen voorop in deze strijd, soms als slachtoffer en zo nu en dan als initiator. Het levert in dit boek een reeks van hilarische momenten op. Lees ze maar eens door en misschien herken je enkele situaties wel weer terug!

In dit boek wordt gebruik gemaakt van augmented reality. Aan de foto's is extra informatie toegevoegd, zoals een extra foto, een muziekfragment of een filmpje.

Pieter Buma (1966) is geboren en getogen in het Groningse Bavveld (Baflo), nabij Pieterburen. Zoals zovelen voor hem dromend over een leven als profvoetballer. Helaas bracht een gebrek aan talent hem niet verder dan de onderste regionen van de noordelijke voetbalkelder en zocht hij zijn heil elders. Als docent biologie bleef hij contact houden met het gras en bleek hij wel enig talent te hebben voor het schrijven van zijn avonturen in de voetballerij. Johannes en Henk waren hierbij enkele van zijn trouwe begeleiders.

Ook hier valt weer een leuk verhaal over te vertellen. Johannes was namelijk gek met dieren. Voor hem waren alle honden Berrus en voor de hond had hij altijd een bakje met water naast de diepvriezer staan. Menig hondenbezitter kwam op zijn zaterdag- of zondagmorgenronde even langs de kantine, maakte even een praatje, nam een kopje koffie en ging weer verder. De liefde voor dieren ging soms wel heel erg ver.
Op een avond zaten we met een paar man aan de bar waaronder Richard "Speedy" Leegstra. Op zich was er niets bijzonders aan de hand totdat Leeg uit zijn ooghoeken een verdachte beweging waarnam. Het bleek een muis te zijn! Johannes reageerde heel kalmpjes en gaf aan dat er inderdaad af en toe een muis in de kantine aanwezig was, maar dat je jezelf daarom geen zorgen hoefde te maken. Het was er tenslotte maar een klein muisje en daar zou niemand over vallen. Hij had het nog niet uitgesproken of van links sprintte er een muis over de kantinevloer die ergens middenin het gebouw zijn vriendje of vriendinnetje ontmoette over elkaar heen rollebolden om daarna elk weer hun weg te vervolgen. Wij waren met z’n allen even sprakeloos en toen barstten we in een gierend gelach uit. "Je zei toch dat het er eentje was Johannes? Hoe komt dit dan? Heeft hij vriendjes opgehaald?" De vragen aan het adres van Johannes waren niet van de lucht en de arme kerel voelde zich aardig opgelaten.
De druppel was een opmerking met handeling van "Speedy"; "Johannes geef ons nog een rondje bier en geef onze "vriendjes" er ook een want ik wil geen stiefkinderen maken." Aangezien Johannes nog wat tegensputterde was Richard al achter de bar gekropen en had voor de beide muisjes een borrelglas met bier ingeschonken en die pontificaal in het zicht op de vloer neergezet. Nu werd het Johannes toch echt teveel en met een kort gebrom: "joe bekiekn het moar!" Had hij zijn jas gepakt en was op weg naar huis.