Een feest waar hij niet naar toe zal gaan.
Essays over Adorno, Mahler, Schönberg, Stravinsky, Boulez e.a. - Band II - Permutatie in 8 stadia
- Auteur
-
Wim Markus
- Uitvoering
- Paperback
- Prijs
- € 25 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
Samenvatting
Hoe luister je naar muziek, en wat brengt dat luisteren teweeg? Op deze twee vragen zoekt dit boek een antwoord. De muziekfilosofie van Adorno vormt de leidraad, maar daarnaast zoeken de teksten hun eigen weg. Ze bespreken Schönberg, Stravinsky en Bartok en van Ravel en Debussy geven ze een schets. Bovenal ontwikkelen ze een dialectische methode, waardoor zelfs Mozart en Messiaen meer van zichzelf laten zien. Het resultaat verschilt: Mahler geeft andere beelden dan Sjostakovitsj en Stockhausen is Boulez niet. De essays voeren ons de diepte in. Uit Lulu en Wozzeck van Alban Berg spreekt drama, maar Anton Webern laat horen hoe ragfijn muziek is.
Deel 1 ook lezen? Klik hier.
Over de auteur
Wim Markus (1945) raakte vroeg geïnteresseerd in muziek. Als jong kind beluisterde hij Mozart en Bach. Op zijn twaalfde brak de liefde voor nieuwe muziek door. Het waren Bartok, Debussy en Schönberg wat de klok sloeg. Markus werd fluitist en musicoloog; geeft concerten; richtte twee Blaaskwintetten op. Daarnaast schrijft hij. Over muziek natuurlijk. Hij houdt van Boulez en doceert op het Amsterdams Conservatorium in Mahler en Adorno. Het boek dat nu af is, verzamelt zijn teksten.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245790 / 978-94-022-4579-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-08-2018
- Taal
-
Nederlands
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 406
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Wanneer valt een muzikaal object met zichzelf samen? Is het mogelijk om Mahlers muziek zo te beschrijven, dat er een vorm van eenduidigheid optreedt? Adorno stelt bijvoorbeeld, dat Mahlers muziek uniek is door haar negativiteit. Ze kan zich soms negatief verhouden ten aanzien van zichzelf, en dat woedend uitdrukken. Die Musik macht, im Verlauf der rastlosen Bewegung, mit rohen Bläserchören sich selber gemein. Het muzikale fenomeen ondergaat bij Mahler een ontdekkingstocht, het spiegelt niet alleen de wereld, maar kijkt ook naar de manier waarop het zichzelf daarin positioneert. De tekst in deze monografie volgt Mahlers programma na. En daarmee komen we bij Adorno's eigen definiërende kracht, waardoor verschijnselen zo worden beschreven, dat de karakterisering plastisch wordt: iets zo weergeven dat het object via de formulering spreken gaat. Maar dat betekent ook dat het van zijn omgeving onderscheiden wordt; als door een toverbril wordt het voorwerp bekeken, en het resultaat van deze determinatie is geen ander dan juist de stimulering van het muzikaal begrip. Hoe kan dat eigenlijk? Muziek die consistent is bevat een thema waaraan te refereren valt. Dit houdt in dat het muzikaal object op een bepaald moment de suggestie weet te wekken, dat het wel degelijk met zichzelf samenvalt: er valt een coherentie in te ontdekken. Het optreden van dit identificatiemoment volgt een patroon dat Adorno's teksten niet willen onderdrukken, maar zichtbaar willen maken. Juist vanwege die opzet, een verdieping in het andere, wordt de ontvouwing van kennis in talloze richtingen mogelijk; hij zwermt, vanuit die vastigheid, uit, om zo te zeggen. Als Adorno de techniek van de definitie hanteert, dan heeft zijn analyse geen absoluut eindpunt voor ogen, maar een in gang gezette beweging die, via het eindige, verder dan de geleverde bepaling reikt. Niet verzwaard door starre dogma’s roepen de beschrijvingen soms op komische wijze het beeld van een bepaalde tijdgeest op, zie bijvoorbeeld hun observatie dat de romantische symfonie, vergeleken met de klassieke, de indruk wekt van een schitterende behuizing, waarin men nu in slordige kleren rondloopt. En inderdaad: onvermijdelijk is de indruk van het minder precieze, als men een symfonie van Schumann met die van Haydn vergelijkt.
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek