Op het juiste spoor
Mijn weg van depressie naar zelfacceptatie

Op een dag had ik zo’n last van mijn bovenrug, de hoogte waar je longen zitten, dat ik tegen de juf vertelde dat ik er pijn van kreeg. Ze vertelde mij: ‘’Haal paar keer rustig adem en probeer er niet te veel aan te denken.’’ Onder de middag ging ik naar huis een broodje eten en besloot eventjes op mijn rug te gaan liggen op de bank. Ik dacht dat ik er van op zou knappen maar dat was dus niet zo. Ineens voordat ik het wist lag ik te spartelen van de pijn en schreeuwde ik het uit dat ik geen lucht meer kreeg.
Mijn moeder zat met haar handen in haar haren en belde meteen de huisarts op en die vertelde dat ze mij een zakje moest geven waarin ik moest ademen zodat ik rustiger werd.
Zonder te twijfelen tilde mijn moeder mij de auto in en reed naar de huisarts toe, waar ik al wat rustiger werd maar nog last van mijn rug hield.
De huisarts die mij hielp zei dat ik absoluut niet in een zakje mocht ademen, want schijnbaar wordt het dan alleen maar erger.
Hij vertelde dat het verstandig was om mij die middag thuis te houden en dat ik rustig moest blijven, want ik had zojuist een astma-aanval gehad. Ik kreeg medicijnen mee, twee gekleurde pompjes, een voor de ochtend en een voor de avond.
Die volgende morgen ging ik weer terug naar school en mijn juf was geschrokken wat er die vorige dag was gebeurd. Ze vertelde mij: ‘’Als je je niet lekker voelt, moet je het zeggen hé. Gisteren ben ik me doodgeschrokken!’’ Voordat we aan onze taken moesten beginnen, besloot de juf om even uit te leggen wat de vorige dag met mij aan de hand was.
Paar kinderen wilden er niet naar luisteren en voegden er aan toe dat ik een ‘’aansteller’’ was. Die opmerking viel verkeerd bij de juf en degene die dat zei werd de gang op gestuurd, hij mocht pas terug komen als hij er klaar voor was om zijn excuses aan mij aan te bieden.