De longen uit mijn lijf
Longtransplantatie geeft hoop

Ongeloof, angst en verdriet op het moment dat we te horen kregen dat Jan ernstig ziek was. Hoop en verwachting dat medicatie zijn werk zou doen en het ziekteproces zou afremmen. Paniek toen we hoorden dat de medicatie niet aansloeg. Houvast aan een transplantatie… die nog de enige redding van Jan’s leven kon zijn.
En dan… , weer de angst na de screening omdat er misschien kankercellen gevonden konden worden. Kanker en transplantatie horen niet bij elkaar. Na weken van spanning, stress, ongerustheid en slapeloosheid en toch ook hoop, kwam het hoge woord eruit: groen licht! Met andere woorden, Jan zou op de wachtlijst geplaatst worden voor een of twee donorlongen.
Het wachten vergt veel geduld en hoe zieker (lees: benauwder, angstiger, en verstikkender) Jan zich voelt, hoe moeilijker het wordt om vertrouwen in een gezamenlijke toekomst te hebben. Maar dan… het telefoontje… de transplantatiearts… er zijn longen… de ambulance haalt jullie op… de vreugde… er zijn longen… de telefoontjes die gepleegd moeten worden om iedereen te informeren… Het is bijna niet te beschrijven hoe blij we zijn met dit bericht. We staan er even niet bij stil dat de donorlongen nog afgekeurd kunnen worden.
Maar de ‘nieuwe longen’ worden goedgekeurd. De dubbele longtransplantatie gaat door. Uren op dat ene kamertje gewacht, ongeduldig, wanneer horen we of het zal doorgaan? De laatste onderzoeken worden gedaan om te kijken of Jan geen infecties of wat anders onder de leden heeft. En dan, toch nog vrij snel, wordt Jan weggereden naar de operatiekamer. Het is zover. Tot de klapdeuren mogen we meelopen. Maar dan moeten we afscheid nemen. Alle spanningen van de afgelopen jaren komen er dan uit. Is dit de laatste keer dat we elkaar in leven zullen zien? Zal de operatie slagen en slaat hij morgen zijn ogen open met mooie, nieuwe, gezonde longen? We kijken elkaar aan, geven een lange en intense zoen en houden elkaar vast. "Het komt goed", zijn de laatste woorden die Jan sprak voordat hij weggereden werd achter de klapdeuren.