De wereld bestaat uit energieën, wij stralen ze allemaal zelf uit en ontvangen ze ongevraagd van anderen. Toch vangen wij de signalen niet allemaal op want die zijn te veel, te massaal. We willen allemaal wel eens rust en uit de hectiek stappen maar we gaan dagelijks door met in de maatschappij ons deel te verspreiden en energieën los te laten.
"Ja, maar we moeten wel" is het antwoord dat ik daar vaak op krijg.
Natuurlijk moet je iets! Leven!
En hoe is de keuze die jij zelf maakt.
Ja, ik weet dat er nu meteen een heel arsenaal komt van uitspraken als: "Ja, maar soms gebeuren er dingen of beland je in situaties in je leven waar je mee moet dealen en waar wij niet om gevraagd hebben."
Geloof me, dat weet ik. Ja heus, ik ken ze, ik weet ze, ik hoor en ik zie ze ook.
Echt, de ergste dingen, gebeurtenissen en situaties kan ik je zo voorleggen. Toch is er een keuze, echt waar!
Waar we vaak het gevoel hebben dat de wereld en mensen om ons heen egoïstischer lijken te worden, zeg ik juist: "Denk eerst eens aan jezelf"!
En dan niet in de vorm van ‘ik alleen’ maar ‘ik eerst’ en dan kun jij daarna uitdelen.
Ik zal uitleggen wat ik daarmee bedoel.
Het simpele voorbeeld dat ik daarover wil geven is dit.
Je zit in een vliegtuig samen met je kind. Bij de uitleg van een noodsituatie word je verteld dat als de zuurstofmaskers naar beneden zouden komen jij eerst jezelf moet voorzien van het zuurstofkapje en daarna pas het kapje bij jouw kind moet opzetten. Waarom?
Jij bent hier de volwassene en zal moeten handelen en denken voor jouw kind. Dat kan pas als jij zuurstof hebt en jouw systeem kan blijven functioneren.
Ik eerst dus en dan pas uitdelen. Dan kun je een ander ook helpen en jouw energie geven. Je hebt er niets aan als jij door zuurstofgebrek niet bij je positieven kan blijven en dus je kind niet meer kan helpen. Door ‘ik eerst, dan de ander!’ zijn twee mensen geholpen en niet uiteindelijk niemand.
Ik kom steeds op het waarom van ‘ik eerst’ terug.