Timo en de druïde
Ontdek de verborgen krachten van de natuur

Toen de haai een hap uit het been van de piraat wou bijten, luidden de kerkklokken voor de achtste keer. Het was tijd om naar huis te gaan. Ze liepen zij aan zij. Er trokken nog steeds ouders met hun kinderen in de andere richting naar het dorpsplein. Hier en daar stonden pompoenen met flikkerende kaarsen achter hun uitgeholde tanden. Huizen waren versierd met spinnenwebben aan de ramen en heksenbezems voor de deuren. Timo en zijn vrienden liepen vrolijk verder. Ze namen nog een snoepje en wezen naar een weerwolf toen iemand uit de schaduw van een wilg stapte.
Het was een oude man met grijswit haar tot op zijn rug en boomblaadjes in zijn rommelige baard. De kraaienpootjes rond zijn ogen benadrukten zijn leeftijd. Hij droeg eenvoudige kledij en rieten sandalen. Om het blauwe touw aan zijn middel hingen kleine leren zakjes. In zijn rechterhand hield hij een prachtige eikenhouten staf.

‘Wat draagt u een gek kostuum’, zei Koen tussen zijn haaientanden.
De man bekeek zijn kleren, zijn staf, zijn voeten. Daarna keek hij Koen in de ogen en zei traag en bloedserieus: ‘Dit, mijn beste meneer haai, is geen kostuum. Zo loop ik er elke dag bij.’
‘O ja, wie bent u dan?’ Timo had de man nog nooit gezien.
‘Ik heb vele namen’, zei de vreemde. ‘Sommige ben ik zelf bijna vergeten. De naam die mensen meestal voor me gebruiken is Brokan en ik ben, beste jongen, een druïde.’
‘Een wat?’ herhaalde Timo verbaasd.
‘Een druuu-iede. Een rasechte, stokoude, oerwijze druïde.’
Timo’s vrienden vonden het maar niets. De man had zo’n raar beroep dat het vast niet interessant was. Ze wilden hun centen tellen en Jorans pak begon te wegen. Maar Timo was nieuwsgierig. Hij wou weten wat Brokan te zeggen had en stuurde zijn vrienden alleen op pad. ‘Ik kom zo wel achter’, beloofde hij. Er liepen genoeg verklede mensen op straat die konden helpen als de man met de blaadjes in zijn baard hem wou ontvoeren.