Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

De violen spelen nog
Het waargebeurde reisverhaal van een Armeense familie in 1915 naar Parijs

Auteur

Hella Sammartino

Uitvoering
Paperback
Reviews
5,0 / 5 (1 reviews )
Prijs
20 ,99
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Een jong Armeens echtpaar en hun kinderen moeten vluchten uit Smyrne in Turkije. Het Turkse leger slacht jongetjes af en verstoot de Armeense inwoners. Het jonge echtpaar ziet kans weg te komen. Hun ingenaaide juwelen uit hun juwelierswinkel zijn hun redding. Bij vertrek wordt een afspraak gemaakt. Parijs is onze eindbestemming. Als we elkaar kwijtraken, blijf volhouden tot je dit doel hebt bereikt. De datum van vertrek zal elk jaar dienen voor het plaatsen van een advertentie in de ‘Figaro’ krant tot we zijn herenigd.

Over de auteur

Hella Sammartino (1961) is auteur. Zij woont en werkt in Frankrijk. In 2007 debuteerde Hella met de sociale roman ‘Een reis voor het leven - Van Sicilië naar Tunesië’. In 2010 verscheen de biografie ‘Jan de Hartog - Van lichtmatroos tot schrijver’. In 2011 volgde de roman ‘Colombia en de gedwongen tijd’. Al haar boeken vinden hun oorsprong in waargebeurde verhalen.

Productinformatie

ISBN
9789402248470 / 978-94-022-4847-0
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
26-10-2018
Taal
Nederlands


Uitvoering
Paperback
Pagina's
166
Formaat
A5
Illustraties
Nee

Inkijk

‘Bogos, doe die deur dicht. Het is te gevaarlijk. Keer terug naar je schuilplaats. Die draken zijn er nog.’
Hij draaide zijn gezicht naar haar toe. Het licht viel op haar ogen. Alle hoop ontbrak in die ogen. Snel sloot hij de deur en liep naar haar toe. Zijn handen streelden de hoofdjes van de baby’s innig. Daarna pakte hij Ara’s hand, drukte zijn lippen op de rug van die hand, trok hem omhoog en raakte er snel zijn voorhoofd en borst mee aan. Daarna loodste hij zijn zwaar aanvoelende lichaam verder. Hij betastte de muren van de kamer.
Bij de deuren van de bedstede hoorde hij Anamina, zijn oma, rochelen.
Soghomon, zijn opa, zijn verhalen over de razzia’s tegen de Armeniërs in 1896, hij kon ze letterlijk opsommen, hoefde het niet meer te beleven. Hij had zijn aardse bestaan al een tijd geleden opgegeven voor een zachtaardig verblijf in het paradijs.
Zijn twee zusjes, Sevda en Zita, amper vijf jaar en zeven jaar, lagen bij Anamina in bed en schenen ongewoon zoet. Ze hadden hem niet opgemerkt.
De kluisdeur, weggemoffeld tussen twee muren, stond nog op een kier. De soldaten hadden hem wonder boven wonder niet gezien.
Jaren later zou eenzelfde kluis opnieuw uit Engeland overkomen. Als een kostbaar relikwie zouden zij hem in hun nieuwe woning in Parijs installeren.
‘Bogos, verdomme’, kraste de stem van Narthoi Harounian, zijn vader.
Bogos kroop de kluis weer in.
‘Wat bezielt je om te gaan te kijken?’ Met zijn stok sloeg hij hard tegen zijn benen ter afstraffing.
‘Zulke dingen laat je voortaan. Ik heb je teruggeroepen maar je liet me zonder antwoord. Je hebt ons in gevaar gebracht.’
Bogos kon zijn vaders gezicht niet zien maar voelde zijn afkeer.
‘Ik moest kijken’, sprak hij dwangmatig. ‘Vader, we moeten hier weg. De straat is gevuld met mensenbloed.’ Zijn stem trilde. Zijn vader zei niets. Eindelijk werd het zwijgen verbroken.
‘Vluchten, waarheen?’ zei zijn vader geërgerd.
‘Naar Parijs, vader. Naar het land van de echte revolutie. We moeten aanhangers worden van de vrijheid, gelijkheid en broederschap.’
‘Wij zijn te kwetsbaar’, zuchtte zijn vader. ‘De jarenlange rust is verstoord. De etterende zweer, de Kaukasus eigen, waar de verschillende bevolkingsgroepen hun plaats denken te hebben, is opnieuw opengebroken. De droom, de eigen plek waar bergen, bomen en meren elkaar voeden, lijkt voorgoed voorbij. De slachting van de Armeense mannen is het plan, om voor eeuwig de vruchten van hun zaad te vernietigen. De Ararat is het symbool van de Ark van Noach. Kunnen wij het verdragen onze berg nooit meer te mogen aanschouwen? We zijn nog in leven. Is het een teken? Belast God ons met een taak? De taak het voort te zetten.’
Zijn diep religieuze eerbied voor de natuurkrachten, vereerd door zijn voorouders, de oude Perzen, verwierp elke fataliteit.
‘Laat mij nadenken.’
Bogos ging op de grond zitten en wachtte af.

Reviews

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

door De Vreede op 15-12-2018
Heel mooi. Wat een verhaal! En waargebeurd. En het leest heel prettig. Echt aan te bevelen.