De Wetten van Acht
De Vloek van Liwma

Het leven van kroonprinses Merith verandert drastisch na haar zestiende verjaardag. Volgens de Wetten van Acht moet zij nu de andere zeven koninkrijken bezoeken. Ook wordt er van haar verwacht dat zij, tijdens deze twee jaar durende reis, haar toekomstige man zal vinden. Samen met Hoof Wren, Virene, de Vertrouwden, Flits en twee ridders ontmoet ze de eeuwen geleden overleden oermagiër Noan, ontwikkelt ze magische krachten, verdwaalt zij met Spiegelen en komt ze oog in oog te staan met de Sater. Zal het haar lukken haar ware te vinden?

"Ik ben als veertiende kind in het jaar 1967 geboren. Van mijn jeugd herinner ik mij vooral de drukte, gezelligheid en de aanloop van allerlei vrienden en vriendinnen van al mijn broers, zussen en van mezelf. Zelf heb ik drie kinderen en het is dankzij mijn oudste dochter dat ik aan het schrijven ben geslagen. Ik wilde alleen maar een kort verhaaltje voor haar schrijven, maar ik kon niet meer stoppen..."

"Hmmm je bent geen echte magiër, dat zie ik zo. Een mens, vrouwelijk, een meisje nog." Hij richtte zich een beetje op en de stok die hij in zijn handen had duwde hij over de grond naar voren zodat de punt onder haar lange rokken stopte. Voordat Merrith in de gaten had wat hij van plan was schoof hij met de punt van de stok haar rokken iets omhoog en keek naar haar benen. "Zeg!" protesteerde Merrith. "Net wat ik dacht," mompelde hij en de nieuwsgierigheid won het van haar verontwaardiging. "Wat had u gedacht!?" vroeg ze niet echt vriendelijk. "Koninklijk, uw reiskleding kan doorgaan voor de eerste de beste boerenmeid. Uw houding en uw onderkleding zijn echter koninklijk. U bent een prinses, ja, dat voel ik. Maar van welk koninkrijk dan?" De oude man liep naar haar toe en toen hij dichterbij kwam, keek hij haar lang en doordringend aan. Ondanks dat zijn blauwe ogen in de loop der jaren troebel waren geworden, stonden ze scherp. Merrith voelde zich ongemakkelijk onder zijn blik. "Aha," de oude man zuchtte eens en zijn blik dwaalde af, gedachteloos leek het haar, maakte hij enkele knopen in zijn lange baard. Ze keek nog eens en schrok. Zijn lange baard zat vol knopen en hier en daar staken botjes uit. Ze wilde er niet aan denken van wie die botjes waren geweest. Ze rilde bij de gedachte alleen al. "Vogeltjes," hoorde ze de man zachtjes zeggen en ze keek hem verbaasd aan. Het leek alsof hij weer wakker werd, want hij keek haar weer helder aan en wees de botjes aan. "Beenderen van vogeltjes, ze horen bij me. Maar daar is nu geen tijd voor." Merrith viel van de ene in de andere verbazing. De oude man had op de één of andere manier haar gedachten opgevangen en ze beschouwde hem zo gek nog niet. "Dank u vriendelijk," hoorde ze hem zeggen en ze schudde haar hoofd. Opgelaten haalde ze haar schouders op, ze wist niet meer wat ze ervan denken moest.