Het verhaal van piraat Jan

Piraat Jan moet weer op reis. Maar dit keer heeft hij een ander plan dan anders. Hij wil nu eens geen schepen gaan kapen en schatten gaan roven! Nee, hij wil iets heel gevaarlijks gaan doen. Tenminste, iedereen dacht heel lang geleden dat het gevaarlijk was! Tja, en of zijn bemanning het daarmee eens is? Het wordt een spannend avontuur! Voor iedereen. Daarbij wordt Jan steeds weer geholpen door iets heel kleins, dat hij in zijn broekzak meedraagt.

"Ik heb altijd graag verhalen voor de klas verteld. Nu vertel ik verhalen aan mijn zes kleinkinderen. Het boek is in samenwerking met mijn 7-jarige kleinkinderen Hugo Vliese en Floris van Amersfoort ontstaan en zij hebben de tekeningen in het boek gemaakt. Na Ana en de wonderschelp (2007) en Ruben en het Dierenduintje (2008) is Het verhaal van piraat Jan mijn derde boek dat bij uitgeverij Boekscout is uitgegeven."

‘Alle hens aan dek’, brulde Jan nog een keer. Hij wilde vertellen wat zijn plannen waren. De mannen gingen om hem heen staan. Ze zagen er al een beetje vies uit met hun baarden en ongewassen kleren. Ze stonken ook al wat. Maar ze keken wel nieuwsgierig naar Jan. Wat zou hij te vertellen hebben? ‘Mannen!’, riep Jan heel hard, want de zee en de wind maakten heel veel lawaai. ‘Mannen, we varen nu al een heleboel dagen op zee. U zult wel willen weten, waar we naar toe varen?’ Jan had zijn toversteen in zijn zak gedaan om hem met zijn hand vast te kunnen houden. De mannen zouden het niet zo leuk vinden, als ze hoorden dat ze naar de horizon gingen varen. Wie weet gingen ze dan muiten. Dat betekende dat ze Jan zouden vangen. Ook dat ze alles gingen roven wat op het schip was. Dan zouden ze terugvaren naar huis. Jan zou helemaal onder in het schip opgesloten worden. Daar moest hij niet aan denken. Dus hij kneep in zijn toversteen. Jan hoopte dat de piraten niet bang zouden worden of boos. Ook hoopte hij dat de steen hem zou helpen. ‘U zult gemerkt hebben dat we de zon achterna varen. ’s Morgens komt hij achter ons schip op. ’s Avonds gaat hij voor ons schip onder.’ De mannen knikten, ze hadden het er al met elkaar over gehad. Het leek wel of Jan helemaal niet op piratenjacht was. Ze moesten wel steeds door de verrekijker kijken of ze een schip aan zagen komen. Als ze een schip zagen, zwaaide Jan met zijn handen van nee, omdat hij het niet wilde aanvallen. Hij wilde graag doorvaren. Tot nu toe was het nog niet spannend geweest, vonden de matrozen die voor de eerste keer meegingen. Nét toen Jan wilde vertellen wat zijn plannen waren, kwam er een grote zeemeeuw overvliegen die precies op zijn rechterschouder poepte. ‘Alle piraten-haken-nog-eens-aan-toe’, riep Jan geschrokken, ‘wat gebeurt me nu?’ ‘Geluk, geluk’, riepen de piraten door elkaar, ‘dat betekent geluk kapitein Jan, als een zeemeeuw op u poept!’ Wat een geluk dat ik mijn oude jas vandaag aan heb, dacht Jan even.