Van uien moet je huilen

Isa zit in groep 8 en heeft een heel leuke klas. Alles lijkt goed te gaan, totdat de ouders van Isa ruzie krijgen. De vader van Isa loopt weg en Isa is erg overstuur. Waarom hebben papa en mama ruzie? Waar is de man die lag te slapen op het parkbankje? En waarom is mama zo chagrijnig? Gelukkig is Leon er om haar te troosten, maar Isa wil er met haar vriendinnen achter komen wat er aan de hand is, wat het ook mag zijn!

"Ik ben geboren in 1996. OP dit moment woon ik in Alphen aan den Rijn en zit daar ook op school. In groep 8 begon ik met het schrijven van mijn eerste boek. Mijn inspiratie voor dit verhaal kwam van de kinderen waarmee ik samen in groep 8 zat. Ik kon van hen een hoop ideeën opdoen. Aan het eind van klas 1VWO was mijn boek af en in klas 2VWO heb ik er iets moois van gemaakt!"

Zo. 9 sept. 2007 Heey dagboek, Vandaag al weer geen school! Ik heb wel super veel zin in morgen. We gaan op kamp olé, olé! Ik hoef alleen nog maar mijn koffer in te pakken, maar ik durf mijn knuffel niet mee te nemen. Zullen ze me gaan uitlachen? Zonder knuffel kan ik niet slapen, maar de meiden uit mijn klas zeiden: "We gaan echt niet slapen, hoor. Ben je gek! We gaan lekker keten en bij de jongens inbreken." Mij leek het ook wel leuk, maar ik weet zeker dat ik de volgende dag dan super chagrijnig ben. Ik neem hem toch maar mee. Dan word ik maar uitgelachen. Ik weet wel dat ik jou niet mee kan nemen, dagboek. Het spijt me, maar anders pakken ze je misschien af en daar heb ik echt geen zin in. Ik zal na het kamp alles erin schrijven. Beloofd! Nu ga ik mijn koffer maar eens inpakken. 22.00 uur: Daar ben ik weer. Het is avond en ik moet eigenlijk slapen, maar het lukt niet, omdat ik steeds moet denken aan papa. Hij zag er zo eng uit. Vanmiddag heb ik Saar en Lisa gebeld om te vragen of ze konden afspreken. Lisa kon wel, maar Saar niet. Eigenlijk maakte mij dat niet zo veel uit. Ze had vast wel een of andere stomme opmerking gemaakt. Ik heb Lisa alles verteld. Ze kon het echt niet geloven! Ze had zelfs nog even gedacht dat het een grapje was. Was dat maar waar... Was het maar een grapje. Het is allemaal mijn schuld... Als ik niet tevoorschijn was gesprongen en niet stop had geroepen, was dit allemaal niet gebeurd. En nu huil ik. Het is mijn eigen, stomme schuld! Ik ga maar eens slapen. Ook al gaat het mij toch niet lukken. Het zal nu wel even duren voordat ik weer in je schrijf. Je weet wel: kamp... Tot vrijdag!