Frits Fiscaal

Denkt u dat een diepvrieskip kan vliegen? De belastingdienst lijkt nu eenmaal geen instelling waar veel gelachen wordt, maar dat was vroeger wel anders. De schrijver van dit boek haalt allerlei herinneringen op uit vooral zijn jonge jaren bij de belastingdienst. In de loop der jaren werd de humor wel steeds minder. Een nieuw soort management en verschillende reorganisaties deden hun werk. Het zal erg goed voor het werk zijn geweest, maar dodelijk voor de humor. Een enkele keer leefde de humor nog eens op zoals bij de intrede van Sal Monella. De belastingdienst: Leuker kunnen we het niet maken!

"Ik ben geboren op 5 december 1947 in Hengelo. Op 16-jarige leeftijd ben ik begonnen bij de belastingdienst. Men voorspelde mij daar weinig toekomst, maar ik bleef 41 jaar. Ik was werkzaam in Hengelo, Amsterdam, Emmen, Almelo en Paramaribo. Per 1 januari 2005 ben ik met vervroegd pensioen gegaan en vertrokken naar Polen. Ik doe alleen nog maar leuke dingen zoals reizen, fotograferen en schrijven. Dit is het eerste product van mijn schrijfhobby."

Waar waren toch eigenlijk de chefs van vroeger gebleven. De potentaten en tirannen zoals Frits die nog had meegemaakt. Een chef zat toen nog op een houten verhoging op de personeelszaal en hield alles en iedereen in de gaten. Zelfs had hij spiegeltjes aan het plafond, opdat niets hem zou ontgaan. Er kon zelfs in die dode hoeken niets gebeuren. Als je ook maar even iets anders probeerde te doen dan brulde hij je naam over de zaal. Je ging dan snel met een dikke rode kop weer aan het werk. Het was Frits nooit moeilijk gevallen om zijn chef voor te stellen met een geweer en een verrekijker in zijn handen en een VOPO-pet op zijn hoofd. Dat soort mensen had de wind er wel onder. Dat was nu toch wel heel anders! Er bestonden nu alleen teamleiders. Ze zijn er wel maar je ziet ze nooit. Dat was niet alleen zijn mening, maar ook van zijn collega’s. Er gingen zelfs geruchten, dat de teamleiders in de kelder een geheime gang hadden gegraven. Die gang zou lopen van de archiefruimte naar een plaatselijke horecagelegenheid. Frits had er lang over moeten nadenken, maar was tot de slotsom gekomen dat het best zou kunnen. Het was inderdaad opvallend, dat alle teamleiders ’s morgens binnen kwamen en dan luidruchtig hun "Goedemorgen" door de gang en kamers riepen. Zo lieten ze iedereen weten dat ze gearriveerd waren, maar daarna zag niemand ze ooit weer. Dat laatste was een feit. Frits had al eens de euvele moed gehad om op een paar kamers van chefs te gaan kijken. Hier hing een colbertjasje over een stoel of daar lag een bril of een appel op een bureau. Stille getuigen van hun aanwezigheid, maar dat was dan ook alles!