Gevangen in gedachten
De man die mijn leven veranderde

Liban, een jonge dokter, is op weg naar de begrafenis van zijn vader. Na een jarenlange ruzie met zijn vader besluit hij de lange reis terug naar Nederland te maken. Zijn vader maakte deel uit van een spannend, meeslepend en treurig verhaal. Beetje bij beetje ontdek je wat de grote ruzie tussen vader en zoon heeft veroorzaakt.

"Ik ben geboren op 13 december 1992 en woon in Leiden. Ik ben voor het eerst gaan schrijven vanwege de ziekte van een familielid. Ik zit soms met een compleet fictioneel verhaal in mijn hoofd, dat naar mijn mening tot iets goed kan worden verwerkt. Als het maar de aandacht krijgt die het verdient. Ik heb een fictoniele biografie geschreven waarin veel eigen ervaringen zijn verwerkt."

"Gaat u zitten", vertaalde Zahl voor ons. Er stonden drie soort van tronen en ik vermoedde al dat hij wilde dat wij erop gingen zitten. Ik was eigenlijk niet zo heel erg blij, omdat ze dan waarschijnlijk presentjes aan zouden bieden. Dat is meestal eten. Als je dat eten kunt noemen. Ik wil niet ondankbaar zijn voor wat ik heb, maar het is gewoon zo. Mijn intuïtie was correct, want ik zag dat er dorpelingen dansend naar ons toe kwamen met bordjes waar een soort van brood op lag. De dorpelingen deden een dans om het kampvuur en zongen daarbij. Het leek een beetje op ‘Hakuna Matata’, maar dan anders. Ze waren blijkbaar heel vrolijk om ons te zien, terwijl wij hier alleen voor de nacht kwamen. De dorpelingen die ons eten droegen kwam steeds dichterbij. Naarmate ze dichterbij kwamen, werd ik banger. Alle drie de dragende dorpelingen gaven ons tegelijk een bord aan. Wij glimlachten en pakte het bordje aan. Toen ik naar mijn bord keek, was ik eerst opgelucht. Ik zag een broodje met wat sla. Ik pakte het broodje op en voordat ik een hap kon nemen, viel er een worm uit. Zo’n heel klein wormpje, een made. Ik legde het broodje neer en pakte de made op. Ik keek ernaar en hield hem schuin voor me, zodat ik in het maanlicht kon zien dat het echt een made was. Ik keek opzij en zag Zahl zijn broodje met grote happen naar binnen werken. Ik keek naar de andere kant naar Marvin en zag hem vol verbazing naar zijn broodje kijken en uiteindelijk een hap nemen. Ik zag hem zijn schouders ophalen. Ik hou niet zo van maden. Laat staan dat ik ze moet opeten. Ik liet de made die ik in mijn hand had, vallen op de grond. De muziek stopte abrupt en alle dorpelingen keken me aan.