Samenvatting
Dit boek biedt een kijkje achter de schermen van de werkzaamheden van de politie in de grote stad. Niet alleen het uitdelen van bekeuringen, maar ook het lachen en huilen met de mensen in de samenleving. Noem het en de politie maakt het mee. Wie kent kapitein Iglo of mevrouw Bokma? Wie heeft met blootlopers, drank, vuurpijlen, dode mensen of met blikjes frisdrank te maken? De politie zeker en de schrijver van dit boek al helemaal. Lees het en begrijp waarom het werk van de politie zo interessant is. Een bundeling van veertig waargebeurde verhalen van een politieman in de grote stad. De eerste veertig verhalen, want er is meer, veel meer...
Over de auteur
"Als politieman in de grote stad had ik altijd verhalen wanneer ik thuiskwam. Daarom vond ik het leuk de verhalen met een groter publiek te delen. Ik ben begonnen de meest indrukwekkende gebeurtenissen op te gaan schrijven. Na een aantal verhalen te hebben geschreven, verscheen er een in het korpsblad van de politie Rotterdam-Rijnmond en ik won er een dinerbon mee. Dat gaf de stimulans er mee door te gaan. En dan is er nu mijn eerste, door Boekscout uitgegeven boek: De brigadier vertelt. Verhalen met een lach en een traan die door een ieder begrepen worden."
Inkijk
Ik wist al heel jong wat ik wilde worden. Politieagent. Als knaapje van vijf jaar was ik zeer onder de indruk van deze mannen, gekleed in blauw, hun uniform opgesierd met zilveren knopen en strepen. Wanneer er in mijn woonplaats een aanrijding of een brandje was, dan sjeesde ik daar op mijn fietsje achteraan. Niet voor de aanrijding of de brand, maar om naar de mannen in blauw te kijken en hoe zijn hun werk deden. Wanneer een klasgenootje op de lagere school zomaar zonder enige aanleiding door een ander klasgenootje werd geslagen, dan had ik al een bepaald gevoel dat dit niet hoorde.
Als scholier op de middelbare school ging ik eens mee met andere scholieren en ik herinner mij nog heel goed hoe ik zag dat een klasgenoot een winkeldiefstal pleegde en mij voorstelde dit ook te doen. Ik kreeg toen een kop, zo rood als een biet en trok op deze manier alle aandacht naar mij toe, net alsof ik degene was die de diefstal had gepleegd.
Wanneer ik onderweg naar school bijna van mijn fiets werd gereden door een veel te snel rijdende automobilist, dan vond ik dat daar iets aan gedaan moest worden. Toen ik schoolgenoten tussen twee spoorbomen zag doorfietsen terwijl het rode licht knipperde als teken dat er toch wel heel goed een trein aan zou komen, dan kon ik daar slecht tegen.
In het uitgaansleven ben ik altijd knokpartijen uit de weg gegaan en baalde als een stekker toen de tankdop van mijn bromfiets was gestolen.
Kortom, alle ingrediënten waren in mijn genen aanwezig om politieman te worden.
