Goh, wat een leuk boek, of je het zelf meemaakt. Leuke verhalen over mensen en grappige ontmoetingen
Samenvatting
Waar denk je nu zo al aan als je op de fiets zit? Ja, dat kan van alles zijn, vanaf de kredietcrisis tot de val van de DSB, vanaf hoe het met de kinderen en je kleinkind gaat, tot aan het nieuwe boek van de schrijver dat je zo graag leest. Je gedachten hebben alle tijd, je bent vaak uren onderweg. Iets van die gedachten en mijmeringen heeft Lucas Graver in de verhalen in Over mijn toeren beschreven. Maar ook de ontmoetingen die hij deed en de prachtige natuur die hij tegenkwam. Behalve van het genieten van het buiten zijn en het fraais dat de natuur te bieden heeft gaan zijn gedachten alle kanten op. Lucas Graver beschrijft in dit boek zijn fietstochten die hij alleen of met fietsmaatjes gemaakt heeft.
Over de auteur
"Ik ben geboren in ’52 in Assen. Na een 32-jarige marine carrière, waarin ik al veel fietste, had ik gewoon meer tijd voor mijn passie, want dat was het fietsen voor mij geworden. Ik wilde die fietstochten die ik maakte bewaren voor later, als het geheugen minder zal gaan worden, maar ook om kinderen en kleinkinderen te laten lezen wat pa en opa nu zo dreef. Ik houd van fietsen, zowel van het werkwoord en het zelfstandige naamwoord."
Productinformatie
- ISBN
- 9789460899041 / 978-94-608-9904-1
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 04-02-2011
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 198
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Langs het voormalige fort ‘Crevecoeur’, -wat een prachtige naam voor een fort, gebroken hart-, rijden we rond de middag Den Bosch binnen.
En rijd ik lek onder het spoorviaduct.
Lek rijden is altijd shit, maar zeker als je behoorlijk zweet. Als je fietst, verdampt het zweet door de zelf gecreëerde rijwind maar als je opeens stilstaat, loopt die zoute bende je ogen binnen en begint te prikken, man, man!
Het defect is gauw verholpen en een goeie 10 minuten later strijken we neer op een terras aan de Dommel.
Het beoogde terras van het doel van onze tocht, dat van Gerrit Schulte, is helaas gesloten op zondag. Goed gedaan, Paul, goeie research!
Op het buurterras, dat wel open is, neemt leuke serveerster onze bestelling op: "Twee koffie, twee cola en twee Bossche bollen, alsjeblieft".
"Tja, helaas, heb ik geen Bossche bollen", zegt ze.
Paul en ik kijken tegelijkertijd naar haar aardig gevulde bloesje: "Wedden van wel?", vragen we simultaan.
Een gelach stijgt rond ons op en het meisje vlucht met een blos op de wangen.
Uiteindelijk nemen we een broodje kaas, ook lekker.
We rijden dezelfde route terug en stoppen bij een van de vele fruitstalletjes, waar we ons tegoed doen aan aardbeien en kersen.
Na 200 kilometer ben ik weer thuis. Moe, maar voldaan zoals dat heet.
Reviews
Prachtig geschreven alle routes
Het roept voor mij ook mooie
herinnringen op
Het roept voor mij ook mooie
herinnringen op