wat een mooi boek. Een dagboek over de opname. zo iets zoek ik al heel lang. dank je wel.
Samenvatting
Lisa is autistisch. Na veel professionele hulp en lang zoeken, staat Anneke Fleurke met de rug tegen de muur en is ze altijd alleen nog maar de 'altijd boos mama'. Zo gaat het niet langer. Samen met Lisa's vader besluit ze gebruik te maken van de mogelijkheid om een klinische observatie te doen op de afdeling kinderpsychiatrie in het UMC. Het wordt een opname van zeven maanden. Lisa is alleen in de weekenden en op feestdagen thuis. In de auteur strijden de gevoelens. Gevoelens van verdriet en leegte, maar ook van schuld. Anneke is zo ontzettend moe; ze wil Lisa zo graag begrijpen, maar ze is haar kwijt.
Over de auteur
"Mijn naam is Anneke Fleurke (1965) en ik woon in Nieuwegein. Ik ben moeder van drie dochters en sinds januari 2008 gescheiden. Door de scheiding zijn wij verhuisd en moest ik weer gaan werken. Mijn dagboek over de klinische opname van Lisa in het UMC, lag al een tijdje op de plank. Een dagboek geschreven om zo mijn gevoelens een plekje te kunnen geven. Want wie brengt nou 'zomaar' zijn dochter weg?"
Productinformatie
- ISBN
- 9789461760920 / 978-94-617-6092-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 01-04-2011
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Diversen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 160
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Dinsdag 6 februari - De dag van de diagnose
We moeten pas om vier uur in het UMC zijn voor het gesprek met onze ouderbegeleidster en de arts-assistent. Ik loop heel wat rondjes door het huis, wandel met de hond, breng de kinderen naar school en haal ze weer op. We eten een broodje en ik breng de kinderen weer naar school. Dan is het kwart voor drie. Ik haal de kinderen nog een keer op en breng ze naar Astrid. Martijn komt thuis en eindelijk is het dan zover. We stappen samen in de auto naar het UMC. We spreken allebei onze zorgen uit. Martijn zegt dat het net lijkt of we Lisa op een hakblok gaan leggen.
We laten dit hele verhaal even bezinken. Tijdens het verhaal kijkt Ans meerdere malen naar mij om te peilen hoe ik het allemaal opneem. Ik heb gezegd dat ik erg tegen dit gesprek op heb gezien. Maar het gaat goed. Ik huil niet. Wel moet ik een aantal keren flink slikken. Dan wordt Lisa van de groep gehaald. Wij moeten zelf aan Lisa vertellen dat ze nog langer op de groep blijft om nog meer dingen te leren. Van te voren hebben Martijn en ik afgesproken dat Martijn het zal vertellen. Dit omdat Lisa zich vaker naar Martijn toekeert dan naar mij. Dat was ook zo toen ze uit de klas gehaald werd op het moment dat wij daar op bezoek waren. Lisa wordt begeleid door iemand van de groepsleiding. Zij blijft er ook bij, zodat ze weet wat er besproken wordt. Als Lisa er dan nog over wil praten, dan gaat dat wat gemakkelijker.
Als Lisa ons ziet, buigt ze haar hoofd en loopt schoorvoetend naar Martijn toe.