Zusje Andrea

Zusje Andrea is een meisje dat geïsoleerd midden in een bos opgroeit. Haar ouders zijn getraumatiseerd door de oorlog. Andrea's vader wordt gered door een Duitser, maar dit heeft grote gevolgen voor het gezin. Hoewel met de geboorte van Andrea voor haar vader en broer 'het licht doorbreekt', gebeuren er vreemde dingen in het bos. Door gesprekken met de geesten van haar familie en dankzij haar enige vriendin Hannah, ontworstelt Andrea zich aan haar gestoorde ouders. Andrea vlucht naar de stad en stort zich met Mattias in het roerige leven van de zestiger jaren. Deze wereldverbeteraar verzoent haar met het leven, maar zal Andrea uiteindelijk ook haar echte gevoelens voor Hannah serieus durven nemen?

"Ik woon afwisselend in Frankrijk en in Nederland (Gorredijk). Van mij verschenen eerder het kinderboek 'Geheimen delen', de verhalenbundel 'Over de Zandheuvels' en de roman 'Winterkinderen'."

Andrea en Hannah zijn haastig aan de houten tafel voor het raam geschoven. Hannah heeft niet het geduld gehad haar jas over het hangertje aan de kapstok te hangen. De dure mantel hangt slordig over een stoel. Andrea heeft geen thee of koffie aangeboden. Het zijn geen vrouwen die koffie gaan zetten als iets te erg is. Met ingespannen gezichten, dicht naar elkaar gebogen, merken ze niets van de omringende schemering. Buiten blijft een voorbijganger even stil staat te kijken, gebiologeerd door de intimiteit van deze twee jonge vrouwen die daar alleen voor elkaar bestaan. "Ik moest het je meteen vertellen, Andrea", zegt Hannah. Haar stem is zacht, maar dwingend. "Maar zo gauw al. Het komt zo onverwacht voor me." Andrea's stem heeft schel geklonken, zoals altijd als ze haar greep op haar gevoel dreigt te verliezen. Haar vingers klemmen om de tafelrand. Je zult de geboorte van mijn eerste niet eens meemaken." Zonder dat ze het wil, heeft Andrea zielig geklonken. Ze strekt haar rug tegen de hoge leuning en ondersteunt haar dikke buik met haar hand. "Het is in een dorpje aan de rivier. We krijgen ook meteen een eigen huis", zegt Hannah opgewekt en Andrea voelt dat Hannah haar uit haar evenwicht zou kunnen brengen. Door haar voor onverwachte feiten te stellen, waardoor ze het gevoel heeft dat ze het niet bij kan benen, dat ze als slachtoffer achterblijft. "Het is natuurlijk wel primitief", kan ze niet nalaten te zeggen en het ontgaat Hannah niet dat haar vriendin nu boos is, alsof zij het is, die gedwongen wordt in soberheid te leven. "Lieverd, je weet dat ik niet echt om luxe geef." "Ik zal je zo missen." Andrea voelt dat ze verloren heeft en kan haar tranen niet langer inslikken. "We kunnen schrijven, lieverd." "Ja, we zullen schrijven, dat moeten we doen."