Gat in de vijver

Sharon, Sanne en hun vriendje Koen belanden op spectaculaire wijze in een mysterieuze ondergrondse wereld. Ze ontmoeten Kwabatseltovenaar Rimler. Met een hoofd vol vragen gaan ze op zoek naar een weg terug naar boven. Ze beleven spannende avonturen waarbij ze al hun angsten moeten overwinnen. Tijdens de reis wordt duidelijk dat de Kwabatsels hun hulp nodig hebben. Een weerzien met Rimler bevestigt dat idee. Zal het de kinderen lukken dit volk van aardverzorgers te redden? Het Gat in de vijver is een boeiend verhaal dat kinderen op een speelse manier bewust maakt van de vervuiling van de natuur.

"Mijn naam is Ton Beerepoot (1961). Ik woon met mijn vrouw en twee dochters in Spanbroek en schrijf al ruim twintig jaar voor een maandblad. Toen mijn kinderen klein waren, bedacht ik voor het slapen gaan liever verhalen dan dat ik ze voorlas. Zo is Gat in de Vijver ontstaan. Ik wilde vooral een leuk en spannend verhaaltje vertellen, maar onbewust is het boek ook een aanklacht tegen de vervuiling van de natuur geworden."

‘Sharon, ik hoor aldoor wat’, riep hij tenslotte omhoog tegen het meisje op zijn schouders. ‘Kan jij iets zien bewegen vlak bij ons? Kijk eens goed om je heen.’ Ze waren alweer bijna een hele dag aan het wandelen zonder enige rustpauze en Sharon antwoordde: ‘Ik zie niks, ik heb honger, ik wil een kaassoufflé.’ Koen en Sanne keken elkaar aan en schoten in de lach. Even was hierdoor de spanning van de tocht verdwenen. Ze gingen op de grond zitten om wat van het meegenomen fruit en brood te eten. Ze kletsten en maakten grapjes. ‘Hoe ver zou het nog zijn voor we bij de twaalfde pilaar zijn?’, vroeg Sanne. ‘BAMmrdebombrdebom’, klonk het plotseling. Voor er iemand kon antwoorden werden ze opgeschrikt door een enorme dreun. De aarde trilde ervan. Alsof er iets heel groots was omgevallen. En dan ook nog vlakbij! Koen greep Sharon beet, zette haar met een grote zwaai weer op zijn schouders en schreeuwde: ‘Sharon, kijken! Goed om je heen kijken! Wat zie je?’ Sharon gilde het uit: ‘Er beweegt wat, hier vlakbij!’ Sanne, die vanwege het hoge gras alleen maar omhoog kon kijken, zag opeens iets vanuit een gat in het plafond omlaag komen. ‘Oooh, shit, Koen, ze komen van boven. Kijk, kijk dan toch omhoog!’, riep ze nu in paniek. Koen keek en zag hoe in slow-motion een reusachtig ding recht naar beneden kwam. Het leek op een vette zwarte kever die vervolgens met een gigantische klap ergens vlakbij hen in het gras terecht kwam. ‘Verdomme, het zijn er dus minstens twee!’, schreeuwde hij, terwijl hij Sharon van zijn schouders liet afglijden en haar beschermend in de armen nam. ‘Vlug, rennen en bij elkaar blijven, we moeten hier weg!’