Noodlottig misverstand
en ander (on)genoegen

De moord op een bedrijfseconoom doet veel stof opwaaien. De onkreukbare, saaie man blijkt namelijk helemaal niet zo onkreukbaar en saai te zijn geweest als iedereen dacht. De reden voor de moord is onduidelijk en heeft verstrekkende gevolgen voor John en Lia, die naast het vinden van elkaar ook bijna de dood vinden. Waarom zijn ze ineens hun leven niet meer zeker? Waarom dat mysterieuze telefoontje? Wie is Ivana en wat is haar rol? Beertje, de corpulente politiecommissaris die de zaak onderzoekt, zit aanvankelijk met de handen in het kortgeknipte stekeltjeshaar. Dankzij hulp uit onverwachte hoek wordt het stukje bij beetje duidelijk en komt het tot een alles beslissende confrontatie.

"Ik ben geboren in juni 1943, in Utrecht. Daar heb ik ook de vrouw leren kennen waarmee ik 38 jaar alles heb gedeeld. Buitengewoon jammer dat ze de geboorte van haar kleinzoon niet meer heeft mogen meemaken. De reden dat ik (weer) ben gaan schrijven is vrij simpel. Het houdt me van de straat en ik heb er plezier in! Ik hoop van ganser harte dat het lezen van mijn schrijfsels dat plezier eveneens brengt."

Toen pas werd Ivana uit haar verstarring losgescheurd. De verlammende herinnering uit haar jeugd - aan de Servische soldaat die haar ook zo had vastgepakt en voor de ogen van zijn likkebaardend toekijkende kameraden de kleren van het lijf had gescheurd ­ spatte als een zeepbel uiteen en maakte plaats voor de realiteit van het hier en nu. Zonder verder één seconde te verspillen stormde ze roekeloos haar auto uit, met het pistool dat Ludo haar had bezorgd in de hand, en rende op het strijdtoneel af. Kees Burgers, die danig werd gehinderd door Lia die hevig tegenspartelend in zijn armen hing, zag haar komen. Hij leek even te twijfelen, duwde Lia vervolgens van zich af en haalde ook een vuurwapen tevoorschijn. Ivana was echter net even sneller. Zonder te stoppen loste ze enkele schoten, voorbijgaand aan het feit dat Lia getroffen zou kunnen worden. De afgevuurde projectielen misten beide mensen op ruime afstand, maar Kale Kees was genoeg geschrokken om haastig weg te duiken. Voor ze zich kon verheugen over dat succesje hoorde Ivana plotseling een scherpe knal van achter haar komen, direct gevolgd door een brandende pijn in haar linker schoudertop. Ze draaide zich geschrokken om en haalde, zonder echt te richten, in een reflex de trekker van haar wapen over toen ze een onbekende man met een pistool in haar richting zag wijzen. De man - degene die Lia’s onderkomen in Breukelen voor Vos in het oog had gehouden - keek Ivana aan alsof hij iets verkeerds had gegeten en zakte als een houten marionet in elkaar; eerst op zijn knieën, daarna op zijn gat en vervolgens in slow motion op zijn zij. Zo bleef hij liggen, met opgetrokken knieën, zijn hand tegen de zijkant van zijn nek gedrukt waar de kogel uit Ivana’s pistool de halsslagader aan flarden had gescheurd. Het bloed pulseerde op het ritme van zijn hartslag tussen zijn vingers door.