"Laatst kwam ik hem weer tegen: die oude, gebreide, grijze sok. Ooit had hij een zusje maar die is allang in de voddenzak verdwenen..." De columns van Rina Brants handelen over alledaagse en actuele onderwerpen. Ze zijn maatschappijkritisch, humoristisch en met een grote mate van zelfspot. De schrijfster verbindt de actualiteit met eigen ervaringen uit heden en verleden. Enkele onderwerpen die aan bod komen: de Voedselbank, miskopen, zeggen wat je denkt, openbaar vervoer en de politiek. Deze columns verschenen in de periode januari 2008 tot juli 2011 in de editie ‘Hoofddorp’ van het toonaangevende huis-aan-huisblad: het Witte Weekblad.
Mobieltje Ze zit tegenover me in de trein. Een dame van, ik schat, een jaar of zestig. Nette jas, zwarte handtas op schoot. Ze rommelt wat in haar tas zie ik uit mijn ooghoek. Dan haalt ze er iets uit, een mobiele telefoon. Ze houdt hem in haar hand en kijkt er wat angstig naar. Ze drukt blijk baar op een toets want ineens klinkt er een luide piep. Geschrokken kijkt ze me aan en zegt dan verontschuldigend: "Ik heb deze telefoon net vandaag gekocht." Ze houdt het ding vast op een afstandje alsof het elk ogenblik kan ontploffen. "Mijn kinderen zeiden: mam, begin er toch niet meer aan op jouw leeftijd. Veel te ingewikkeld. Nu heb ik sinds kort een nieuwe vriend en die wil sms'en met mij. Maar ik heb geen idee hoe dat moet. Ik durf die telefoon nauwelijks aan te raken, hij maakt zulke rare geluiden." "Zal ik het U leren?", stel ik voor. Het is er uit voor ik er erg in heb. Zijn die kinderen nou helemaal! Een mobieltje is allang geen speeltje meer voor jongeren alleen. Onze reis duurt nog minstens een uur en dus ga ik naast haar zitten. Ik wijs haar een paar belangrijke toetsen. "Zo zet je hem aan en zo uit en dat is de menuknop. Daar kun je heel veel mee doen", leg ik uit. "Maar waarom moet ik op dat rode telefoontje drukken als ik hem uit wil doen?", vraagt ze. "Tja, dat is nu eenmaal zo", zeg ik. "Met deze moderne elektronica moet je nooit vragen ‘waarom’. Gewoon doen en kijken wat er gebeurt."
Ries en Veer zijn een identieke tweeling. Al sinds hun jeugd hebben ze de pest aan elkaar. Alleen op het gebied van muziek voelen ze elkaar perfect aan en ze vormen een duo piano/viool. Hun moeder is oud en ziek en zoekt een manier om haar dochters weer bij elkaar te krijgen. Daarbij speelt een kristallen potje een rol. Dan komt er een derde in het spel; de knappe en succesvolle altvioliste Iza. Zij drijft de zussen verder uit elkaar. Als Iza anonieme dreigbrieven heeft gekregen en Veer voor haar deur staat, blijkt er iets niet te kloppen...