Voor altijd samen

Laura is 10 jaar wanneer ze haar ouders verliest en samen met haar 2-jarige broertje Tim in een weeshuis komt te wonen. Daar ontmoet ze Joost. Vanaf de eerste keer dat ze hem ontmoet, weet ze dat hij heel bijzonder voor haar is. Toch blijft Joost de eerste jaren een mysterie voor haar, maar met verloop van tijd groeien ze steeds verder naar elkaar toe. Er bloeit iets prachtigs op tussen hen, waardoor twee levens steeds verder samensmelten tot ze bijna één worden. Dat alles wordt echter afgebroken wanneer Joost vertrekt en hun levens zich abrupt van elkaar moeten scheiden.

"Ik ben geboren op 6 oktober 1987 in ’s Gravenzande. Ik heb vroeger altijd veel plezier gehad in het lezen van boeken en ontdekte jaren geleden dat ik ook schrijven ontzettend leuk vind. Schrijven is voor mij sindsdien een echte uitlaatklep geworden. Voor altijd samen heb ik geschreven toen ik 16 was en is het eerste verhaal wat ik ook echt heb afgemaakt. Dit boek heeft voor mij altijd veel betekenis gehad en om daar niet aan voorbij te gaan zal ik de helft van de boekopbrengst doneren aan KiKa."

Laura stond op en liep bij het bed vandaan. Ze voelde hoe ze heen en weer wiebelde op haar benen. Maar toch liep ze verder. De moeder bleef rustig op het bed zitten. Laura liep naar de deur van de zaal en opende die. Voorzichtig liep ze de gang op. Toen werd alles zwart. Ze hoorde nog de rennende voetstappen op de grond voordat haar ogen wegdraaiden en ze in elkaar stortte in een stel warme, veilige armen. Een paar minuten later werd ze weer wakker en lag ze weer op het bed. De moeder zat over haar heen gebogen en depte haar voorhoofd met een koud washandje. Het voelde lekker aan, dat vocht op haar hoofd. Ze voelde zich zo raar, zo warm en zo koud tegelijk. De moeder zat naast haar op het bed, naast het bed stond nog iemand. Laura zag een schim in haar ooghoeken en ze draaide zich om. Toen zag ze hem voor het eerst. Een voor haar gevoel aardig lange jongen stond naast haar bed en keek naar haar. Als uit gewoonte zou ze de deken over haar hoofd hebben getrokken, omdat ze zich zo schaamde dat iemand haar zo zag, maar in dit geval was het anders. Ze schaamde zich er niet voor, helemaal niet zelfs. Ze kon haar hoofd niet verstoppen, ze moest naar hem kijken. Hij had mooi donkerbruin golvend haar en donkerbruine ogen, ogen die... Ze kon de juiste woorden er niet voor vinden. Het was niet uit te leggen, ze kon niet verklaren waarom, maar ze kon het gewoon niet. Laura voelde hoe haar wangen warm werden. Ze hoopte maar dat hij het niet zou merken. Laura probeerde naar hem te kijken en ontdekte zo dat hij ook de hele tijd naar haar keek. Misschien... Nee, dat zou wel niet, wat deed het er ook toe.