Kruisende Paden

Ronald Persoons had zich zijn huwelijk een ietsje anders voorgesteld dan de zich opstapelende vernederingen vanwege zijn manzieke vrouw. Het verhaal begint bij de spreekwoordelijke druppel die hem resoluut doet beslissen om te scheiden. Zijn nieuwe bestaan verloopt echter chaotisch en bereikt een dramatisch hoogtepunt wanneer hij op een verlaten parking ongemerkt geniet van een vechtpartij tussen twee vrouwen. Hij besluit tussenbeide te komen maar beseft niet dat zijn leven vanaf dat ogenblik een onomkeerbare wending neemt. En niet enkel het zijne, ook dat van diegenen die zijn pad kruisen.

"Ik ben geboren te Sint-Niklaas (België) op 5 juli 1958. In het College aldaar was ik klasgenoot van Tom Lanoye en Chris De Stoop. Ik studeerde Rechten aan de Universiteit Antwerpen waar ik ook semiprofessioneel voetbalde bij 'Beerschot'. In 1994 was ik medeoprichter van Golfclub Beveren. Mijn eerste boek ‘Onherstelbaar Ontwricht’ verscheen in 2009. Inmiddels ben ik dertig jaar praktijkjurist. Met mijn partner samen heb ik vijf kinderen en leef in Sint-Niklaas."

Eindelijk herkende Ronald de naam Neptune, afgebladderd op de boeg van een aftandse visserssloep. Hij lag aangemeerd op een onverlicht stuk kaai tussen twee grotere boten, als ze die naam al waardig waren. Duidelijk niet het meest mondaine deel van het Antwerpse havenkwartier. De steiger, of beter aanlooptrede, lag er vervaarlijk bij en hij moest opletten om niet uit te glijden op een glibberig stuk houten plank die niet met een asfalt reep was afgedekt. Naarmate hij dichter bij de kajuit kwam, zwol er een soort diepe basdreun aan als was het een versterkte echo van zijn hartslag. Het schamele deurtje was niet op slot en hij stapte binnen. Niemand te zien en hij kon niet anders dan een zeer steil smeedijzeren draaitrapje afdalen waarbij het gedreun aanzienlijk versterkte. Blijkbaar was de sloep behoorlijk geluidsdicht gemaakt. Opnieuw een doorgang in aaneen genagelde houten planken en dan leek de hel los te barsten. Hij werd verblind door een volgspot die hem niet los liet en die slechts fracties van seconden doofde op de beats van ondefinieerbare geluidsgolven die dreven op het zware ritme van een oerwoud. Instinctief hief hij zijn rechterhand voor de ogen in een poging iets te ontwaren. De ruimte was propvol, gevuld met deinende lichamen, dicht op elkaar. Als algen in de branding bewogen ze op het bonken van de zware subwoofers, elkaar betastend, strelend en kussend, op de mond en overal op het lichaam. Veel kleren droegen ze niet, of niet meer, zodat Ronald helemaal niet uit de toon viel in boxershort en T-shirt. Alsof hij even gaan plassen was. De decadente sfeer bedwelmde hem, dit had hij nog niet meegemaakt.