Gokken op leven en dood

Het studentenleven is een feest. Jammer genoeg zorgt het vele reizen naar de universiteit voor een bleek gezicht en wallen. Dus verhuist Jamie naar Amsterdam om hier verandering in te brengen. Ze valt daar als een blok voor haar huisgenoot Denny. Ook al komt hij meerdere keren per week met een ander meisje thuis, Jamie laat zich niet uit het veld slaan. Totdat Denny zonder enig bericht is verdwenen en er een wildvreemde jongen in de keuken staat. Jamie leert vervolgens al snel dat die saaie treinreis en die vervelende colleges elke dag eigenlijk nog niet eens zo slecht waren.

"Ik ben op 17 oktober 1989 geboren in Wognum. Sinds 2009 woon ik samen met mijn vriend in Midwoud en studeer ik tandheelkunde in Amsterdam. Vóór tandheelkunde heb ik m’n propedeuse Psychobiologie gehaald en in de afgelopen jaren als student is er een wereld voor me opengegaan. Dit heeft me geïnspireerd tot het schrijven van dit verhaal. En zie hier het resultaat."

Ook Lisette had de neiging om na de ene jongen al weer snel over te gaan op een andere. Ik had ook niet het idee dat zij enig idee had wat Denny voor mij betekent en wat ik voor hem voel. Soms weet ik het zelf ook niet helemaal hoe het precies is, maar wel dat het zo is. Het pure gevoel dat je bij elkaar hoort, dat je elkaar aanvult, dat je gemaakt bent voor elkaar. En ook dat er nooit iemand anders zijn plaats zou kunnen invullen. En het idee dat ik dat zou kunnen kwijtraken, of sterker nog, dat ik het misschien al kwijt was, dat maakte me angstig en heel onrustig. Het verliezen van het belangrijkste ding waarvoor ik leef, ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten overleven. Maar ik moest mezelf voorhouden dat het zover nog niet was. Ik zou er alles, alles aan doen om dat te voorkomen. Maar voor nu betekende dat de dag uitzingen op de universiteit en thuis normale dagelijkse bezigheden ­ studeren, huishouden, Mike gezelschap houden ­ doen, als elke andere dag. Van die huishoudelijke bezigheden kwam trouwens weinig terecht. De was die al een dag in de wasmachine wachtte om opgehangen te worden, moest toch nog een dagje langer wachten, de was die normaal opgevouwen werd en in de kast belandde, trok ik nu direct vanaf de lijn aan. De afwas moest zichzelf afdrogen aan de lucht en over de stof in m’n kamer hoef ik nog niet eens te spreken. Het enige wat ik dan ook thuis kon doen, was op de bank zitten. Op de bank zitten, eten en drinken en wachten totdat er iets aan de situatie thuis veranderde. En dat was niet alleen deze dag, maar ook de dag erna, de dag erna en de dag erna. Week na week. Op een dag werd het Mike blijkbaar teveel en vond dat desnoods hij degene moest zijn die de situatie zou moeten veranderen.