Opstijgen en Afstappen

In dit vervolg op het boek Hoogzitten. Alleen staan, treffen we de hoofdpersonen een half jaar later in hun leven aan. Barend houdt zich bezig met de jacht en Betty voldoet prima als leidinggevende in een hotel. Veranderingen in haar werk bieden onverwachte kansen haar talenten te benutten en haar ster rijst dan ook snel binnen de organisatie. Ze raakt echter beschadigd door de ambities van anderen en door de veranderingen die in haar karakter ontstaan. Er treedt een verwijdering op in hun eens zo stabiele relatie als Betty probeert haar grenzen letterlijk te verleggen en Barend zich daar koppig tegen verzet.

"Geboren in een dorp als zoon van een leraar en een correctrice ben ik opgegroeid met eerbied voor taal en met het zwerven door de natuur. Mijn studie werd medicijnen en mijn hobby de jacht. Maar verhalen tref ik in werk en hobby volop aan. Verhalen over problemen, zorgen en alle vormen van menselijk gedrag. Verhalen over de jacht. Uiteindelijk heb ik nu pas, op m’n 54e, besloten ze te gaan gebruiken als inspiratie voor het schrijven van romans."

Betty maakt al aanstalten de richting te wijzen, maar de Haan maakt een uitnodigend gebaar dat erop duidt dat hij verwacht dat ze even meeloopt. Betty vindt het vreemd, want hij weet de weg toch wel? Wil hij iets met haar bespreken? 'Natuurlijk meneer de Haan, ik zal u even voorgaan.’ Ze excuseert zich naar Barend en Lippincott en gaat de Haan voor naar de trap. Ondertussen zetten buiten de jachthoornblazers aan voor hun laatste optreden die avond. "Einde van de jacht" natuurlijk. Op enige afstand ziet Gijsbert hoe Betty en zijn baas samen de trap op gaan. Betty heft daarbij haar jurk wat op en hij ziet hoe de Haan iets achterblijft en ongegeneerd naar haar blote kuiten kijkt. De prooi neemt het lokaas aan, nu zorgen dat het goed afloopt. Hij staat op en loopt naar Barend die nog steeds met Lippincott staat te praten. Die moet hij kwijt zien te raken, want wie weet hoe die gaat reageren. ‘Excuse me mister Lippincott.’ Hij wendt zich nadrukkelijk tot Barend en zegt op gedempte toon: ‘Misschien goed om even de jachthoornblazers te bedanken voor hun komst als ze klaar zijn.’ Barend excuseert zich bij Lippincott en haast zich naar buiten. Nu snel wezen, denkt Gijsbert, temeer waar Lippincott al op zijn horloge aan het kijken is. ‘Before you leave I must show you a piece of history of this hotel.’ Hij maakt een uitnodigend gebaar en Lippincott gaat gelukkig mee. Gijsbert neemt hem de trap op naar de eerste verdieping. Hij ziet dat de kamer van de hotelmanager dicht is. Op de overloop is een glas-in-loodraam waarop de geschiedenis van de herberg, die hier van oudsher was, staat afgebeeld. Gijsbert begint aan zijn uitleg, hopend dat zijn timing klopt. Tussen de flarden van de hoornmuziek buiten hoort hij in de directiekamer achter zich stemmen maar het klinkt niet verontrustend. Lippincott luistert verveeld maar beleefd en vindt het ‘very interesting, very traditional’ enzovoort, maar Gijsbert weet dat hij hem hier niet lang bezig kan houden.