Een Bedrieglijk Slot

Is het de liefde voor muziek of de liefde voor het meisje wat hem overeind houdt? Na het verlies van een van zijn ouders, kan Maarten zijn schuldbesef maar moeilijk van zich afschudden. De zoektocht naar zichzelf is vanaf het begin een worsteling. Zal het zelfverzekerde rijke meisje en zijn rivale op de trompet, Elsevier, hem kunnen helpen en zal zijn liefde voor haar wederzijds zijn? Maarten blijft tot het eind positief sarcastisch vechten voor wat hij waard is, maar niets is wat het lijkt in deze roman. Met Een Bedrieglijk Slot heeft Van Dijk op een prachtige wijze zijn liefde voor muziek en de Hanzestad Kampen op papier weten te zetten.

"Ik ben geboren op 20 februari 1977 in Kampen. Naast mijn werk als docerend en uitvoerend musicus heb ik altijd al creatieve bezigheden gehad, vooral tekenen en schilderen. Het hutselen met woorden is iets waar ik altijd al plezier in heb gehad. Aan dit eerste boek heb ik dan ook menig uur met plezier gewerkt. In de herfstvakantie van 2011 heb ik de laatste zin op papier gezet. Het is een uniek werk in zijn soort. Het zal u dan ook niet verrassen dat na het lezen van dit boek, de Hanzestad Kampen en zijn inwoners nooit meer hetzelfde zullen zijn."

Mama trekt haar jurk uit en ze laat hem met een zwier op de grond vallen. Ze doet het met een ondeugende glimlach op haar gezicht naar papa, maar papa kan er niet om lachen. Nu zien wij dat ze onder haar jurk het badpak met de bloemen aan heeft. Ze ziet er verbazingwekkend goed uit. Ze is dus echt van plan om te gaan zwemmen, maar ze is haar waterschoenen vergeten. Ze struikelt, valt op haar knieën en staat weer op. Ik herinner mij haar blote blanke benen, waar een stroompje bloed op zit van het vallen. Toch loopt ze richting het water. Papa loopt erachteraan, maar mama wil van hem vandaan, zoals altijd als er ruzie dreigt. Papa zegt eerst niets, hij is bang iets verkeerds te zeggen en de situatie te verergeren. ‘Nee Sanne! De stroom is veel te sterk,´ zegt papa tenslotte met besliste stem. ‘Laat me toch! Rembrandt, hoor je?’ ‘Ik heb tijd voor mezelf nodig, ik moet nadenken!’ Mama’s stem klinkt onvast, zo heb ik haar nog nooit gehoord. Ze zwemt in krachtige schoolslag naar de inham van het zanddepot. Papa gaat haar achterna met een borstcrawl die spieren blootlegt die ik anders nooit van hem vermoed zou hebben. Zelfs Julia kijkt op van haar boek. Maar eigenlijk lijkt alles op altijd. Mama rent of zwemt met in haar slipstream papa die haar op het laatst inhaalt. Mama laat zich altijd vangen en daarna laat ze zich inpalmen door de lieve woorden van papa. Voorafgegaan door flink gehuil en het slaan van deuren. Voordat het zover is rookt mama dan vaak eerst nog zenuwachtig een sigaret, maar het hoeft in dit geval maar iets te laat te zijn en het loopt slecht af. Iets is in dit geval al veel te laat.