Na lange tijd weer eens "doorgefietst". Erg leuk. Mooi verslag met veel humor.
Samenvatting
Mario komt op een dag op het idee om naar Santiago de Compostella te fietsen. Zijn vrouw Olga vindt dit een mooie uitdaging en wil maar al te graag mee. Het sturen van korte mailtjes lijkt Mario een leuke manier om de achterban op de hoogte houden van hun vorderingen. Wat begint als het sturen van puur informatieve berichtjes over waar ze die dag zijn geëindigd en de weersomstandigheden onderweg groeit, mede vanwege de positieve reacties die zij terugkrijgen, uit tot uitgebreide beschrijvingen van allerlei belevenissen en ontmoetingen onderweg. Mario’s humor en eigen manier van naar dingen kijken en dit vervolgens opschrijven is soms bijna onnavolgbaar.
Over de auteur
"Ik ben op 12 september 1968 in Den Haag geboren. Na de middelbare school te hebben afgerond, heb ik mijn dienstplicht vervuld bij de Koninklijke Marechaussee. In 1993 solliciteerde ik bij politie Haaglanden. Omdat het avontuurlijke er, naast vakanties, ook in het werk uit moet, heb ik in 2009 voor de VN op Cyprus gewerkt. Mijn volgende missie wordt Afghanistan. In mijn vrije tijd houd ik er van grotere afstanden te fietsen."
Productinformatie
- ISBN
- 9789461767257 / 978-94-617-6725-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 13-01-2012
- Taal
-
Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 90
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Ik stond tegen de opgestapelde zaken tuinaarde aan te leunen, niks aan de hand. Komt er aan de linkerkant een vrouw aanfietsen met achterop een jongetje en naast zich nog een wat groter jongetje op zijn eigen fiets. Dat ventje dat achterop zat, jaartje of 4, beetje stevig, dik bekkie, loopt alvast de soort serre in terwijl zijn moeder en oudere broertje hun fietsen op slot zetten. Ik had mijn fietshelm nog op en mijn zwart/witte camouflage fietsshirt aan dus waarschijnlijk dacht het ventje dat het circus in de stad was. Hij loopt langs, lacht een beetje en blijft me aankijken. Dus ik zeg: "Bonjour!" Dat doe ik hier de hele dag tegen iedereen, dus waarom niet tegen hem. Hij zei niets terug maar liep snel door. Ik keek vervolgens weer naar links, naar buiten, naar de fietsen. Even later kijk ik weer in de richting van de kassa's om te checken of Olga er al doorheen was. Zie ik dat ventje staan in de winkel, achter het glas van de schuifdeuren. Hij kijkt me aan met een soort grimas op zijn gezicht. Grote ogen, tanden ontbloot. Ik dacht: Nou ventje, ik heb je toch niets misdaan?! Raar Frans kind! Toen schoof de enkele schuifdeur open en zag ik dat hij met zijn arm vastgezeten had tussen die schuifdeur en de deurpost. Hij liep langs mij heen weer naar buiten richting zijn moeder. Hij had een afdruk van de schuifdeur in zijn onderarm staan. Hij zei iets in het Frans tegen mij, waarschijnlijk: "Ik zat met mijn arm vast tussen de schuifdeur... had je me niet even kunnen helpen of zo?" of iets dergelijks... Hij huilde nog niet maar dat ging hij wel doen toen hij buiten bij zijn moeder stond.
Aaaah, zielig.
Reviews
Leuk geschreven en vol humor. Aanrader voor iedereen!