Lange vlucht, het geluk is ver weg

Als Cally’s vader en stiefmoeder plotseling om het leven komen, is haar moeder in de Verenigde Staten bereid om Cally en haar zusjes op te vangen. Omdat zij hun biologische moeder nauwelijks kennen, kunnen de meiden zich hier niets bij voorstellen. Eenmaal op het vliegveld is er niemand die op hen wacht. Wanneer ze uiteindelijk zelf hun nieuwe huis vinden, blijkt de teleurstelling alleen maar groter te worden: hun moeder en haar man behandelen de jonge meiden als vuil. In een onbekend land in een onbekend huis. Wat kunnen ze beginnen? Komen ze ooit nog uit alle ellende? En hoe kunnen ze in de toekomst omgaan met deze littekens?

"Ik ben geboren in 1983 en woon samen met mijn man, dochter en hondje in Tiel. Ik houd er van creatief bezig te zijn. Potlood of pen, maakt niet uit. In dit geval is het de pen en heeft zich dit geuit tot het schrijven van een boek. Het boek Lange vlucht, het geluk is ver weg had ik al wat jaren klaarliggen, maar pas in 2011 de finishing touch gegeven."

‘Geen biér?’ Hij stond op en moeder keek ons ook al zo kwaad aan. En wij maar een onschuldig gezicht trekken. We snapten echt helemaal niets van deze reactie, maar ze bleven ons dreigend aankijken. Verstijfd van de reactie van hen bleven we staan. ‘Regel nummer één: er moet altijd minimaal een vól kratje bier staan!’, riep moeder geërgerd. Ze wees dreigend met haar vinger naar ons. ‘Maar we hadden al zo veel boodschappen, dat konden we nooit meekrijgen en trouwens, het stond niet op het lijstje!’, zei ik verdedigend. ‘Wat is dát voor een slappe smoes?’, vroeg Steven. ‘Hier, ik zal een glas cola inschenken voor jullie, dat vinden jullie toch ook lekker?’, probeerde ik en hield een fles cola omhoog. Steven haalde uit en sloeg de fles uit mijn handen, die op de grond kapot knapte en op het toch al kapotte marmoleum leegliep. ‘Hoe háál je het in je hoofd! Ga onmíddellijk bier halen!’, riep hij kwaad. Geschrokken trok ik mijn jas aan. Mijn hand deed nog pijn van de klap. Onbegrijpelijk keek ik mijn zusje aan, die ook nog eens de wind van voren kreeg. ‘Pak een emmer en dweil en ruim die rommel op! Vlug een beetje, het loopt alle kanten op!’, beval moeder. Zwijgend gehoorzaamde Aimee haar. Marleen ging op de trap zitten en keek mij angstig aan. Haar ogen waren groot, ze was geschrokken, ze had alles gezien. ‘Mag ik met je mee?’ Marleen was bang, haar onderlip trilde. ‘Pas jij maar goed op je zus. Oké?’ ‘Oké.’ Ik ging snel naar buiten, ik moet zeggen, de frisse lucht deed me goed op dat moment, de brok in mijn keel die mijn adem deed haperen verdween langzaam, net als de schrik in mijn benen, die langzaam plaatsmaakte voor woede.