Bloedband

Dahlia is een jonge vrouw die opgroeit in het Parijs van eind negentiende eeuw. Ze leidt samen met haar vader een eenvoudig maar gelukkig bestaan. Tot ze op een dag Damien ontmoet die haar leven voorgoed verandert. Verblind door verliefdheid ziet ze niet de ware persoon achter de charmante man. Wanneer Dahlia uiteindelijk achter zijn ware identiteit komt, raakt ze verstrikt in een web van leugens en wordt ze heen en weer geslingerd door haar tegenstrijdige gevoelens. De dreigende dood stelt Dahlia zodanig op de proef dat ze kiest voor een bestaan waar ze haar geweten voor zal moeten opgeven...

"Ik ben geboren op 2 april 1984 in Leusden. Van kinds af aan vond ik het al leuk om me creatief te uiten door te tekenen en het schrijven van korte verhalen. Gefascineerd door fantasy en horror ben ik zodoende begonnen met het schrijven van mijn eigen boek. Dit is al jaren een droom van mij die met het uitkomen van mijn eigen boek dan nu eindelijk uitkomt."

Gisteren mijn eerste slachtoffer gemaakt, het gevoel maakte mij euforisch, het was gelukzaliger dan wat ik me kan herinneren. Niets geeft meer voldoening, geeft me meer kracht. Als ik mijn ogen sluit zie ik haar nog voor me. Een frêle verschijning, lang kastanjebruin haar, wapperend in de warme nacht, haar geschrokken reebruine ogen als ze beseft wat ik ben. De angst die er in staat wind me op, maakt mijn verlangen alleen maar groter. Ik wil haar hebben, verzwelgen en verscheuren, tot er niets meer over is. Haar hart klopt in mijn hoofd, steeds sneller en harder, angstig. Ze rent, maar ze kan me niet ontlopen. Ze rent een maïsveld in. Haar ademhalen leidt me naar haar en ik ruik haar van meters ver. Er is geen ontkomen aan. Plots een gil, ik volg mijn neus die me bij haar brengt, waar ze op de grond ligt. Haar voet is verdraaid, ze is een gat gevallen, haar enkel waarschijnlijk verstuikt. Ze ligt hulpeloos in het veld. Angstig kijkt ze me aan en ze smeekt me, om haar te sparen. Ze heeft een man en een klein kindje. Ze wil niet dat ze alleen achterblijven. Ze smeekt en huilt, en even twijfel ik. Menselijke emoties van medelijden en sympathie borrelen in mij op. Dan voel ik de drang in me die ik al een week voel. Haar hart dat steeds sneller in mijn hoofd slaat. Het maakt me gek, ik wil dat het stopt, en er is maar een manier. Met een fractie van een seconde heb ik haar hals doorgebeten. Een kreet in de donkere nacht en met een slag van mijn tanden is het allemaal over. Haar lichaam ligt levenloos voor me. Ik kan haar ogen niet vergeten, haar mooie ogen die zelfs in de dood nog de angstige blik hebben die ze de laatste ogenblikken van haar leven had.