Olie op het vuur

Fiflou staat met zijn broek omlaag op een weg in het Zuid Franse Seillans-sur-Loup. Waarom staat hij daar en wat heeft zijn oom Bruno ermee te maken? Een stel niet al te snuggere criminelen krijgt een geheime formule in handen. De jonge student Felice is ernaar op zoek, want hij moet zijn scriptie af kunnen maken. Bij de zoektocht raken ook campingeigenaars Gilles en Antoine betrokken. Zelfs de Nederlandse toeristen Mark en Silvie moeten hun vakantieverblijf ervoor verlaten. Harde crimineel Vincent Barthou houdt niet van half werk. Hij laat een spoor van dood en verderf achter. Kan hij worden gestopt door de Frans-Italiaanse grenspolitie?

"Ik studeerde aan de Academie voor Beeldende Vorming en ben al vele jaren dagelijks creatief bezig. Schilderen, tekenen en fotografie zijn zaken waarmee ik me bezighoud. Dat gaat ook door in mijn werk; ik ben docent beeldende vorming. Naast al mijn creatieve bezigheden heb ik nu een verhaal geschreven. Een verhaal, dat zich afspeelt in de Provence (en net over de grens in Italië), een streek, die mij ieder jaar weer veel inspiratie geeft."

Vincent Barthou zat er stilletjes bij. Hij kneep zó hard in de hoorn van de telefoon, dat de knokkels op zijn roodverbrande hand wit wegtrokken. De zweetdruppels liepen langs zijn vette hoofd naar beneden en lieten witte spoortjes op zijn huid achter. Met zijn vrije hand trommelde hij opnieuw een zenuwachtige melodie op tafel. Zijn voeten had hij opgetrokken onder het tafelblad. Hij voelde het zweet in zijn sokken staan. Het was hier warm, té warm, maar het zou zeker de moeite waard zijn hier nog even te blijven. Dat wist hij zeker. Barthou draaide zijn hoofd een kwartslag en wierp een blik door het smerige kleine raam aan de oostkant van het vertrek. De vorige gebruiker had er met een vette hand enkele heldere strepen in proberen te trekken. Dat was niet echt gelukt. In het vertrek stonk het. Een zure misselijk makende schrale lucht van urine, vermengd met stof en oud sigarettenas. Een smerige bedoening. Er klonk gekraak door de telefoon. ‘Oui.’ ‘Ik heb het nagetrokken en heb gegevens.’ Barthou glimlachte en trok een rotte tand bloot. Hier kon hij wat mee. Hier kon hij zeker wat mee. Nadat de persoon aan de andere kant van de lijn was uitgesproken legde hij de smerige vette hoorn van de telefoon overdreven beheerst op de haak en duwde de krakende deur van de telefooncel open. Frisse lucht. Eindelijk wat frisse lucht. In één hand hield Barthou een morsig papiertje waarop hij met een potloodstompje wat gegevens had gekrabbeld. Glunderend keek hij ernaar en wat nog het mooiste was, ze gingen hem helpen. Zijn Corsicaanse vrienden van de politie van Nice zouden hun ogen open houden en hem waarschuwen wanneer ze iets zagen. Hij moest daarom eerst zijn mobiel eens gaan opladen. Dat leek hem een goed idee.