De maatschapsavonden

In het huisartsencentrum ‘Meerstein’ van Tom de Vin wordt naar alle schijn meer geld dan gebruikelijk omgezet. Zijn rivaal, Ernst Steur, de laatste solo-huisarts in de woonwijk, wil alsnog zijn gram halen en met hulp van een goede vriend, een hoge functionaris bij de FIOD, erachter zien te komen wat zich in die praktijk afspeelt. Na diverse soms absurde gebeurtenissen blijkt dat inderdaad op verrassende wijze extra inkomen via de maatschapsavonden wordt gegenereerd. Maar voor sommige hoofdfiguren is het dan al te laat. Verneemt iemand nog het verrassende geheim achter de maatschapsavonden?

"Van 1976 tot 2010 was ik huisarts in Den Haag. Als PHV-bestuurslid ontdekte ik mijn schrijversdrang in soms te uitgebreide notulen, maar vooral in het kwartaalblad de Huisartseninfo, dat jarenlang onder mijn redactie tot stand kwam. Nu dan mijn eerste roman, waarin ik heb geprobeerd een evenwicht te vinden tussen fictie en werkelijkheid, fantasie en persoonlijke ervaringen, taalgebruik voor artsen en voor patiënten, maar in ieder geval met de bedoeling een intrigerend boek te schrijven."

Haar rusteloze slaap was nog rustelozer dan tevoren. Kennelijk wist Bos dat ze de middagpauze gebruikte voor een korte wandeling door het wijkparkje. Die middag zat ze al ruim voor één uur op het bankje. Behalve een paar kinderen was er niemand te zien. In de verte een jonge moeder met kinderwagen. En opeens zat hij naast haar. De lange wat kalende man. Nu zag ze ook waarom ze hem eng vond. Zijn tweede snijtand links boven was grijs, dood. Om dit te maskeren had hij zich aangewend zijn bovenlip iets lager te houden aan die linker kant, hetgeen zijn gezicht een gemene uitdrukking gaf. "Morgen is weer die maatschapsavond", zei hij op zachte toon. "Ik wil dat je dan een eenvoudig apparaatje plaatst." Hij tastte in zijn zak en liet Irene een zwart rond voorwerp zien, ter grootte van een dropje. Zonder iets te zeggen stak Irene haar hand uit. "De ene kant is zelfklevend. Probeer dat die avond op te plakken op een onopvallende plaats. Bij voorkeur achter of boven op een schilderij. Zal je dat lukken?" "Wat is het?", vroeg Irene. "Een afluisterapparaatje natuurlijk. De actieradius is beperkt, maar het werkt meestal uitstekend. Stop het snel in je zak." Geschrokken door zijn gebiedende stem, deed ze dat. "En als me dat niet lukt? Er zijn natuurlijk altijd mensen bij." "Probeer dan een zo goed mogelijke andere plaats te vinden", zei Bos. Irene wilde nog iets zeggen, maar Bos was al opgestaan en verdween net zo plotseling als hij was verschenen. Ze besefte wederom dieper dan gewenst in de hele zaak te zijn betrokken. Die hele middag brandde het microfoontje in haar zak. En steeds als ze het aanraakte voelde ze hoe haar maag zich samentrok.