de Tijd der Vergetelheid

Een jonge vrouw wordt door een tijdlus, veroorzaakt door een oeroud ornament, exact duizend jaar teruggeslingerd. Tijdens de tijdsprong verliest ze haar mobieltje dat door een lokale dorpspriester wordt gevonden. Deze vondst heeft dramatische gevolgen, want er is op dat moment een heuse klopjacht op heksen aan de gang. Hierdoor wordt de al gaande heksenjacht alleen maar erger. Ondertussen wordt er in het heden de nodige vraagtekens geplaatst bij een gevonden schedel. Van wie is die schedel en heeft dit verband met wat er zich duizend jaar geleden heeft afgespeeld? 'de Tijd der Vergetelheid' bevat zeven bloedstollende verhalen waarin heden en verleden niet zomaar begrippen zijn.

"Ik ben geboren te Antwerpen op een zomerdruilerige dinsdagnamiddag in 1952, volledig doof en fysiek gehandicapt. Al als zesjarig kind had ik een eidetische aanleg om dromen te onthouden en te noteren in een persoonlijke dromendagboek die meer dan vierduizend bladzijden telt en al 54 jaar aan de gang is. Uit mijn dromendagboek distilleer ik mijn korte verhalen. Ik schrijf een volledig kortverhaal (van 75 tot ca. 120 bladzijden) gemiddeld in een week tijd."

Het vurige enthousiasme waarmee de meute haar kruistocht had aangevat, is reeds enige tijd ver onder het nulpunt gezonken. Alleen de geruststellende lange gestalte van een man met scherpe ascetische gelaatstrekken hield de slinkende menigte nog bijeen. Men kon de uitwaaierende doodsangst als het ware ruiken, zelfs fysiek betasten. "Dood aan de heks", probeerde een schorre iele stem uit de meute. Een kleine hond jankte plots hartverscheurend nadat het gegrepen werd door een groot nachtelijk vliegend roofdier. Dit door merg en ziel snijdend gekajiet was voor sommige teveel geworden en onder het uiten van ijselijke geluiden vol angst kozen ze het hazenpad naar de betrekkelijke veiligheid van hun lager gelegen dorpje. Het snelle zompige geplof van de vele voeten op de modderige grond doortrok de atmosfeer met een huiveringwekkend soppend geluid. De golden retriever die voor de menigte uitliep, bleef plots staan met de natte glimmende zwarte neus pal in de lucht. Een hand werd aarzelend omhooggestoken en deze kleine onbetekenende beweging bracht de bang geworden meute tot staan. Een lange man trad naar voor. Het was een priester, een man Gods. Voor hen bevond zich een grondophoping, nauwelijks de naam heuvel waard. Het stak verdoken achter de knoestige en reeds lang verdorde kreupelgewassen. Er groeide daar absoluut geen groen meer, een dorre, kale onvruchtbare plek, alsof de duivel in hoogsteigen persoon er zijn merkteken had achtergelaten. De adrenaline scheerde hoge toppen in de heftig kloppende aders van de dorpelingen en weer hoorde men het zich verwijderende gepletst van vlugge voeten, voorafgegaan door angstige krijsende stemmen. De priester stapte schijnbaar onbevreesd verder en keek niet eens meer om. Zijn felle en kille staalgrijze ogen bleven gefocust op de kleine donkere heuvel, waarin zich het doel van zijn triomferende kruistocht bevond.