Mooi geschreven, ik ben geraakt
Samenvatting
Geraakt door een foto stapte ik in een bus naar Polen. Auschwitz - Birkenau dat was mijn doel. Zelf zien, dat is wat ik wilde. Het meest lelijke landschap van onze aardbol liet mij zien, ervaren en ontmoeten. Boeiend, inspirerend, snijdend, dwars door mijn ziel. Thuis deel ik mijn herinnering, voeg ze toe aan de herinneringen van hen die deze plek kennen. Weet hebben van deze plek. De mens een optelsom van grote en kleine gebeurtenissen. Alles, herinnering. Het moment waarop de mens sterft, sterven ook zijn herinneringen. Ze verdwijnen voorgoed. Met mijn werk herinner ik aan het leven.
Over de auteur
"Ik ben geboren op 11 april 1964 in Heerlen. Na mijn studie facilitair management heb ik mij verdiept in natuurgeneeskunde en TCM. De afgelopen vier jaar zijn een belangrijke inspirator geweest bij de vorming van mijn autonome kunstenaarschap. Mijn afstudeerscriptie zette me aan tot schrijven. Het schrijven van een verhaal dat ik naast fotograferen en schilderen met veel passie doe. Oog voor detail, sfeer en gevoeligheid zijn belangrijke kenmerken in mijn werk."
Productinformatie
- ISBN
- 9789461769572 / 978-94-617-6957-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 20-04-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 44
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Ik word aangestaard, mijn blik vertraagt, en komt langzaam tot stilstand. Ik sta recht voor een van de foto's en zie de punten van mijn schoenen. Mijn hoofd wordt omhooggetrokken, mijn starende blik ontmoet ogen, de ogen van de personages uit deze foto. Een voor een voel ik hun blik. Ze zitten naast elkaar, zo dicht dat ze elkaar raken. Geen lege plek, iedereen aanwezig. Ze wachten. Waarop! Mijn ogen gaan op onderzoek in de hoop datgene te vinden dat deze stilte doorbreekt. Een ijzige lege stilte. Een stilte van gemis. Links een portret van een oude vrouw in zwart-wit. Gebiologeerd onderzoek ik elke rimpel, voel het verlangen, haar hand aan te raken. Licht gezwollen aders omringd door mooie grijze tonen, een grijs dat geen grauwheid kent. Het is zacht, verbleekte rauwheid. Wat is dit...? Halverwege verdwijnt haar gezicht in een donkere dikke zwarte schaduw. Beide foto's hangen naast elkaar en vormen een samenzijn, een eigen plek in de ruimte. Het is stil, beelden spreken. Een schok, iets herinnerd mij aan mijn jeugd. Iets maakt zich van mij meester, isoleert mij uit deze omgeving. Aangeraakt, het trilt en wil naar boven komen, telkens weer glijdt het terug, de diepte in. Mijn stemming verandert, weerstand. José trekt aan mijn mouw, breekt mijn gedachte. "Kom, niet dromen". Gewillig volg ik haar stappen. Even later staan we samen stil. Strepen die elkaar volgen, een verte, oneindig. Aan het einde... niets. Als zusjes kijken we naar de horizon. Onze handen voelen elkaars nabijheid, wetend wij zijn niet alleen. Een laatste blik, ons kunstenaarsverstand knikt ja, bevestigend, dit is een goede foto. Wij hebben dit samen gezien. Een spoorrail, niet wetend waar dit toe leidt.