Avonturen van een stuurman

Jan van der Velde, stuurman op de kustvaart, maakt in 1964 van de vorige eeuw zijn eerste twee reizen in deze functie. In die periode heeft de auteur meegevaren op de kustvaart. Het boek beschrijft de kameraadschap, vriendschap en het respect voor elkaar, in de kleine gemeenschap die de bemanning vormde van zo’n scheepje van 500 Brutto register ton (2.83 kubieke meter). Dit waren vaak maar tien man op een bootje van amper 60 meter.

"Ik ben op jonge leeftijd naar zee gegaan. Ik heb de rangen van lichtmatroos tot stuurman doorlopen. Toen ik tot de ontdekking kwam dat men graag naar mijn verhalen luisterde, besloot ik deze op te schrijven, uiteraard doorspekt met wat zeemanslatijn. In tegenstelling tot Jan van der Velde in het boek ben ik gestopt met varen toen mij een plaats als kapitein werd aangeboden. Na twaalf ambachten en dertien ongelukken ben ik in de horeca terechtgekomen en heb daarin nog twintig jaar met genoegen gewerkt."

Deel 1, "Nu, Henk mijn verkering is geloof ik nog aan en we hebben geen plannen." "We zitten niet zo ver bij jullie vandaan, ongeveer vijfendertig mijl ten zuid-westen van Quest-sand en het waait hier dat het rookt en de hemel dondert hier ook naar beneden, dus ons zicht is ook klote." "Wij zijn onderweg van Marseille naar Archangelsk met maïs en ik hoop dat de handel een beetje blijft liggen." "Hoe is het met jouw schone uit Polen?" "Hebben Sonja en jij al trouw plannen? Over." "Ja, wij willen in februari trouwen dan kan ze volgend voorjaar mee." "Ook ik hè..." Er volgde een hevig gekraak en daar tussendoor een vloek en toen werd het stil. Ongerust greep Jan de microfoon en probeerde het contact te herstellen. "Hallo hier Zeester, Zeester voor Neptunus, Zeester voor Neptunus", maar het was tevergeefs. Deel 2, Vrijwel hetzelfde moment kreeg Jan respons op hun oproep. "De Jan Eversen" een bevoorradingsschip van de Nederlandse marine, vroeg ze hun positie door te geven en beloofde binnen een uur bij hen te zijn. Dit schip had NAVO-troepen in Senegal bevoorraad toen het van het opperbevel een dag hiervoor opdracht had gekregen om richting West Sahara te varen om hen op te vangen. Schijnbaar goed werk van de ambassade in Mauretanië. Het snelbootje naderde en op een honderd meter afstand van "de Zeester" openden ze een salvo kanonvuur voor de boeg van "de Zeester". Karel gaf opdracht om de jongens van het dek te halen die de boot aan het zeeklaar maken waren en door vaart te minderen gaf hij de suggestie om zich over te geven. Toen het bootje tot op 50 meter was genaderd, gaf hij Sharif opdracht om gericht op de stuurhut van het bootje te schieten met de Kalasnikof...