Samenvatting
Vijf volken, één oorlog. Al tweehonderd jaar vindt er een oorlog plaats in het land genaamd Certamine. De Mensen, Weerwolven, Dwergen, Reuzen en Elfen willen allemaal de heerschappij over het hele land. Maar ze vergeten één volk; De Dolers. Dit volk bestaat uit drie vrouwen die getraind zijn om deze oorlog te stoppen. "Ik ben Elysia, één van hen. Ik neem jullie mee op mijn reis door Certamine en vertel jullie mijn verhaal over liefde, vriendschap en verraad. Als ik je eenmaal meeneem, is er geen weg meer terug en moet je me volgen, tot het bittere einde!"
Over de auteur
"Ik ben bij het uitkomen van dit boek 17 jaar oud en woon in Werkendam met mijn ouders en broer. ik volg de opleiding Maatschappelijke Zorg in ‘s-Hertogenbosch. Al vanaf mijn veertiende schrijf ik boeken en op mijn zestiende werd mijn eerste boek bij Boekscout uitgegeven, waardoor ik nog meer gemotiveerd werd om verder te schrijven. Ruim een half jaar na mijn eerste boek, werd ook mijn volgende boek gepubliceerd."
Inkijk
Ik zuchtte diep. Waarom was ik altijd degene die in dergelijke situaties terecht kwam?
‘Maak je gezicht bekend,’ zei de Elf die kennelijk nog leefde.
Ik staarde hem alleen maar aan en zijn gezicht betrok.
‘De man zonder gezicht,’ mompelde hij.
Ik voelde me zeer beledigd. Een man? Volgens mij had ik toch echt een vrouwelijk figuur. Oké, ik droeg dan wel een houten plaat voor mijn borst voor het geval iemand me in mijn hart wilde schieten, maar zo mannelijk zag ik er toch voor de rest niet uit?
Ik draaide mijn zwaard rond in mijn hand en ging in de aanval.
Terwijl ik me een weg baande door de wachters, besloten de drie mannen om me te volgen.
Het duurde niet lang of we bereikten de deur en we stormden de gang op.
Ik verwachtte dat de mannen nu wel hun eigen weg zouden gaan, maar helaas volgden ze me.
Achter me klonken de voetstappen van de wachters en voor me verschenen er ook nog eens een hele boel.
De enige uitweg die ik nog zag, was via het raam naar buiten springen.
Snel wierp ik er een blik doorheen en zag dat ik de gracht zou landen. Dat kon twee dingen betekenen. Of het zou diep genoeg zijn en ik zou veilig weg komen. Of het was niet diep genoeg en ik zou mijn nek breken. Ach ja, soms moet je risico’s in het leven nemen. Ik wierp even een blik op de mannen. Me afvragend of ze me zelfs tot zover zouden volgen.
Even keken Emiel en ik elkaar recht aan en toen sprong ik dwars door het raam heen.