Maya Magdalene: "...en nu mijn verhaal."

Regressietherapie is als het reizen in de verleden tijd. Deze techniek wordt gebruikt om cliënten te helpen met het verwerken van problemen die in vorige levens zijn ontstaan. Met toestemming van haar cliënte mocht Juda Tomas het verhaal van Maya Magdalene, in het westen bekend als Maria Magdalena, openbaar maken. Het verhaal van Maya Magdalene is wel beduidend anders dan wat daarover in de schriften wordt verteld. Een eyeopener voor iedereen die zich wel eens heeft afgevraagd of het wel waar is wat daarin allemaal wordt beweerd.

"Ik ben geboren in 1945 in IJsselstein. Met mijn man woon ik in een kleine plaats aan de Veluwerand. Na mijn afkeuring bij de politie heb ik mij verdiept in de spirituele kant van het leven. Dit resulteerde in een praktijk als Polyenergetisch therapeut. In relatie met een cliënte, die in regressie terugging naar het leven van Maya Magdalene, ontstond zoveel informatie dat ik, met toestemming van mijn cliënte, daarvan een boek kon samenstellen."

Zeer waarschijnlijk is de vechtpartij die op het tempelplein ontstond, uitgelokt om Yoshua te pakken te nemen. De opstandelingen wilden vermoedelijk ook van hem af, omdat hij geen staatsgreep wenste te plegen. Dus was hij mogelijk in hun ogen ook een verrader. Een en ander had er toe geleid, dat er een behoorlijk oproer werd georganiseerd. Men wist van Yoshua, dat hij vaak met een aantal vrienden in de olijfboomgaard verbleef en een van zijn zogenaamde vrienden had hem toen naar beneden gelokt. Men kon immers vanaf de boomgaard op het tempelplein kijken. Die vriend had hem geattendeerd op de rel die daar gaande was en wist ook wel dat Yoshua dat niet zomaar over zijn kant zou laten gaan. Dus Yoshua was op die manier in de val gelokt en opgepakt. De hogepriesters hadden Yoshua daarna overdragen aan de Romeinen. En zo konden beide partijen van de oproerkraaier af komen. Mijn man werd vastgehouden in een soort overheidsgebouw. Het bericht van zijn gevangenneming was als een lopend vuurtje door de stad gegaan en een grote mensenmenigte kwam bijeen op het plein voor dat gebouw. Toen we daar aankwamen, werd ik door de mensenmassa voortgeduwd. Ze wilden allemaal naar dat plein. Er was veel rumoer, de mensen joelden en er hing een vreemde sfeer. Het plein stond helemaal vol. Voor het grote gebouw was een soort bordes met een balustrade. Een verhoging. Daar werden een aantal gevangenen door de soldaten opgeleid. Mijn man was er ook bij, zijn handen en voeten waren gebonden, hij kon haast niet lopen en struikelde bijna. Hij had alleen nog een lendendoek om. Er waren nog 3 of 4 anderen bij hem. Daar heb ik niet zo op gelet. Blijkbaar was het de gewoonte dat de vonnissen in het openbaar werden geveld. Ik zag tenminste een man verschijnen gekleed in toga, niet groot met een pafferig grauw gezicht en grijze haren.