Ik heb op dit momoent eigenlijk geen tijd, maar als je begint te lezen wil je telkens verder gaan. Heerlijke stijl, herkenbaar en verrassend, en smakend naar meer!
Samenvatting
Humor is het sleutelwoord in deze verhalenbundel. De auteur voert je mee in een wereld vol ongecompliceerde lol, sarcasme en een vleugje erotiek. De schrijfstijl is bruisend en de personages veelal heerlijk stereotiep. Geniet van de (on)eerlijke typetjes en de veelzijdigheid aan onderwerpen. Einde Lijk is een boek geworden dat bol staat van leven, in al zijn soms vreemde facetten. De verhalen stemmen tot nadenken. De schrijfster heeft niet nagelaten zo nu en dan een serieuze toon te zetten. Maar pas wel op: wat je leest zou zomaar over jezelf kunnen gaan. Durf je de confrontatie aan?
Over de auteur
"Als dochter van een journalist kreeg ik de pen met de paplepel ingegoten. Op de lagere school schreef ik het krantje vol verhalen en gedichten. Ik schreef eerder een aantal columns voor een maandblad en een zestal kinderboekjes. De verhalen in het boek Einde Lijk staan dicht bij mijzelf. Het resultaat is een bundel waarin humor centraal staat, hoewel enig sarcasme niet ontbreekt. Het was voor mij een genot om aan deze verhalen te werken."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462062221 / 978-94-620-6222-1
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 24-08-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 88
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Voordat ik aanbel, controleer ik mezelf nog even terwijl ik mijn gestalte wazig weerspiegeld zie in de matglazen deur.
Het gebeurt niet vaak dat ik er zo keurig uitzie, het past ook niet echt bij me. Mijn nieuwe bruine veterschoenen knellen een beetje, maar zien er prachtig glimmend uit. Ik kijk mijn zolen na op bladeren of hondenpoep. Het iets te krappe donkerblauwe kostuum heb ik geleend van een collega.
Ik kijk naar mijn kruis. Een zichtbare bobbel is tijdens dit bezoek niet gepast. Ik neem me voor om straks, als ik zit, mijn benen te kruisen. De zwarte leren riem zit ook iets te strak, maar het zou nogal vreemd overkomen om hier, op dit moment, aan mijn kleren te gaan staan rommelen.
Ik druk op de kleine bel links van de deur. Geen gong, geen ding-dong. In de verte hoor ik een doordringend zoemend geluid. Het doet me denken aan de wachtkamer van de tandarts, waar iedere keer als de zoemer afgaat, iemand gelaten van zijn stoel opstaat. En meteen gieren de zenuwen door mijn keel. Ik moet diep ademhalen en mezelf dwingen rustig te blijven. Ik voel mijn darmen protesteren, maar ik weet dat ik straks, als ik binnen ben, niet om een sanitair bezoek durf te vragen.