Zwammen en zo

Dit boek gaat over alles wat een niet zo getalenteerde hardloper - een lopertje dus - tijdens zijn lange tochten in het woud tegenkomt. Zwammen; en in zijn vermoeide en daarom wegdwalende gedachten ook tal van andere kronkels, over alledaagse en minderdaagse zaken als: Buurmann en Buurman; de Minister van eventuele zaken en het slechte gebit; Dr. Med. Pscych. A.A. Kneip; 66 Dombocraten; Jip en Janneke; de Nieuwe Protestantse Kerk; Kerst; Eerwraak. En over de kruidenier voor mensen die het wel geloven, geloof ik. Het is dus een boek vol humoristische columns, poëtische gedachten en sociaal kritische kanttekeningen bij de samenleving.

"Het is voor een opgeleid socioloog al moeilijk om niet over de samenleving te schrijven. Iemand die ook nog eens jarenlang een oppositionele rol speelde in zijn gemeenteraad, ontloopt dat zeker niet. Vooral niet tijdens het hardlopen - als de hersenen van links naar rechts dwalen - en terug naar links. In de politiek bleek al dat zonder humor voor vertegenwoordigers van kleine partijen weinig gehoor te vinden is. Zonder serieuze bijdragen evenmin. Mixen dus maar!"

Jachtseizoen Lopertje Reeds schrale zonnestralen veroorzaken lange schaduwen in het woud, de lucht is nazomerfris met een ondertoon van koelte. De herfst maakt voorzichtig een begin, ik jaag door het bos op het ritme van eik en beuk. Juist kleppen mijn voeten de klephut voorbij als ik het hoor, een geluid van ver, gedragen door een zachte herfstzucht. Mijn ogen draaien van angst in hun kassen, ik herken de tonen, het zachte gejank van een jagende meute. Het najaar is begonnen, het hondenpak losgelaten voor de jacht. Mijn gehijg overstemt niet langer mijn gedachten; jacht in het najaar, mijn leven ten voeten uit. Als ik het kilometers lange pad opdraai, zwelt het gejank tot geblaf, mijn spoor is geroken. Loop lopertje, loop. Loop als een melketier, ontkom de jagers van dit kabinet. In de verte daagt de rand van het woud, maar als ik omkijk kan ik de honden al tellen. Ayaan Hirschi Ali Eikeltje Aan het einde van het eikenlaantje zit ik wat rillerig op het bankje te genieten van de najaarszon. Net wil ik vertrekken als er een schoolklas kindertjes nadert en naast de bank gaat staan. Kleine brutale bruine jongetjes en gehoofddoekte vrouwelijke beginexemplaren. Schichtig houd ik mijn fiets in de gaten waarmee ik gekomen ben, ik ken de grauwklauwen van dit boevenpak. Dan klinkt een bedeesde meisjesstem: ‘Meneer, weet u hoe een eikenblad eruit ziet, die zoeken we voor de juf.' De grote bruine ogen van deze Ayaan Hirschi Ali kijken schuchter omhoog. Meneer heeft ze gezegd, wie zegt dat de Islam een achterlijke cultuur is? ‘Kijk kinderen, het hele laantje vol eikenbomen en dito blad en die ronde dingen daar zijn eikels. 'Kan je die eten meneer’, probeert Ayaan. ‘Nee meid’, antwoord ik verbaasd om zoveel onbegrip, ‘maar daar ligt nog een tamme kastanje, eet die maar lekker op.’ (...)