Samenvatting
40! De leeftijd waarop een push-upbeha niet meer zo nodig hoeft en het dragen van steunkousen hopelijk nog een tijdje op zich laat wachten. Vier handbalvriendinnen gebruiken de woensdagavond nog als wandelavond. Als er een verjaardag gevierd moet worden, gaat dat wat uitgebreider en zeker als dat de 40e verjaardag is. Dat kan variëren van een dagje wellness tot een weekje Moezel, naargelang de vermeende interesses van de jarige. Doorsnee uitstapjes dus van vier doorsnee vrouwen, maar wel uitstapjes, die soms tot hilarische taferelen leiden. Voor menig vrouw zullen de ‘onhandige’ situaties heel herkenbaar zijn.
Over de auteur
"Ik ben geboren in Hoensbroek en ik heb na de middelbare school Engels gestudeerd. Nog voor ik afgestudeerd was, begon ik al met lesgeven en doe dat momenteel, 36 jaar later, nog steeds. Naast handbal is mijn hobby lezen en daar kwam later schrijven bij. Op aandringen van mijn vriendinnen heb ik dit boek naar de uitgever gestuurd. Een boek voor vrouwen over vrouwen, bedoeld om wat luchtigheid te bieden in de trein of wachtkamer."
Inkijk
De stortvloed hield een hele poos aan. Ik was bang dat de rand zou overlopen, dus trok ik tussentijds een paar keer door. Dat ging gemakkelijk, want de wc had nog een oude stortbak met een trekkoord van houten kralen. Toen de ergste krampen verdwenen waren, kon ik het hokje eens op m’n gemak opnemen. Ik keek naar het hartje in de deur, hoog genoeg om je discreet aan het zicht te kunnen onttrekken. Ik bekeek de muren, deels betegeld, deels bekleed met rood velours behang. Ik zag de oude stortbak, de lege toiletrolhouder en afvalbak in de hoek en het kleine raampje rechtsboven. Ik nam de tijd om het blaadje op de deur te lezen over waar ik gebruikt maandverband kon deponeren. Weer hoorde ik alarmbelletjes, maar pas toen ik halverwege de tekst was, drong de betekenis van het waarschuwingssignaal tot me door en met een ruk, die me bijna een gebroken nekwervel kostte, keek ik weer naar de lege houder in de hoek. In paniek speurde ik het hokje af, maar nergens was ook maar een flinter stukje papier te bekennen. Tegen beter weten in voelde ik in mijn broekzakken naar zakdoekjes, waarbij ik de rits voorbij de kapotte tandjes duwde. Natuurlijk waren mijn zakken, op een elastiekje na, leeg. De zakdoekjes zaten immers in de rugzak die ik aan Miranda gegeven had.
Nergens was ook maar iets te bekennen wat ik kon gebruiken om mijn billen mee af te vegen. Zelfs het blaadje op de deur was geplastificeerd. Ik liet me iets verder in de pot zakken en al hangende trok ik nog eens aan het koord in de hoop dat het water me zou schoonspoelen. Het was bij lange na niet genoeg. Shit! Stront aan de knikker! Of in dit geval, Scheisse am Anus!