Ik ben je broer, en ben beretrots op je boek. Ik sta achter elk woord geschreven in dit boek. Dank je Ros dat vele generaties na mij, zullen weten wie wij waren en hoe wij ons leven leidden in het kamp met onze onmachtige ouders. Stuifzand wat mekaar wonderbaarlijk niet uit het oog verloor. Ik hou van jullie.
Samenvatting
In Mag ik liefde lenen raken twee verhaallijnen elkaar: het jongetje Lodewijk op ontdekkingstocht naar spel en vriendschap. Daarnaast, volwassen geworden, de uitwisseling van herinneringen tussen broers en zussen aan het sterfbed van hun Molukse vader. Opgegroeid in een woonoord, met ouders die onmachtig waren hun de veiligheid van een hecht gezin te bieden, leerden de kinderen zichzelf te handhaven. Enkele van hen werden bij Nederlandse pleeggezinnen ondergebracht. Zonder veel steun van hun ouders of van elkaar, wisten ze toch een besef van gemeenschappelijkheid en samenhorigheid te bewaren.
Over de auteur
"Ik ben in Soerabaja geboren. In Nederland kwam ik, vier jaar oud, in een pleeggezin terecht. Dramatisch veranderde alles, door de zelfdoding van mijn zorgzame pleegmoeder. Als elfjarig meisje, was de aanpassing in het woonoord bij mijn Molukse ouders, moeizaam. Het is bepalend geweest in de zoektocht naar identiteit en geborgenheid. Kinderen en het zelfstandig ondernemerschap kregen de eerste aandacht. Toch, besloot ik het schrijven serieus te nemen en ik volgde lessen. Mag ik liefde lenen is mijn tweede boek."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462063525 / 978-94-620-6352-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 26-10-2012
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 134
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Hij woonde al zo lang in een ander verhaal.
Een weg waar hij zelf voor had gekozen, steeds verder van het oude, waarvan hij als jongen dacht dat het de grond onder zijn voeten was. Ouder wordend werden de beperkingen van zijn omgeving hem steeds duidelijker. Regels en verwachtingen die waargemaakt moesten worden, al was het met harde hand.
Eigenlijk verander je niet echt, dacht hij: het oorspronkelijke gevoel dat ik had naar mensen en situaties, bij wat ze deden en ik dacht, is verzacht door ervaring, maar op m’n vierenvijftigste pak ik steeds meer terug van wat me vroeger afgeleerd of voorgehouden werd, en dat bevalt me.
Met wie van de andere kinderen uit hun gezin deelde hij de meeste jeugd, voelde hij het meest verwantschap, vroeg hij zich af.
Ze verdwenen allemaal van tijd tot tijd uit elkaars ge-zichtsveld als kind, zoals ze even plotseling weer tijdelijk bij elkaar woonden in het gezin van vijf kinderen, van leeftijd verschillend tussen één en drie jaar. Het jongste zusje scheelde vijftien jaar met haar oudste zus. Waardoor blijf je verbonden met je oorsprong?
‘Stuifzand zijn we’, zei zijn oudste zus vaak. Toch verloor niemand de ander helemaal uit het oog. Ze bleven elkaar gadeslaan in het ervaren van hun artistieke ik-gerichte ouders, die hun aandacht slordig over hen verdeeld hadden.
Reviews
Ook ik heb in woonoord Nuis gewoond, barak D.
Goed geschreven boek en om te lezen hoe jullie het vonden om er te wonen.
Jullie vader kende ik des temeer.
Ik herinner me nog dat Roshni onze Batavus-fiets had geleend om verkeersexamen te doen :)
Dank je wel voor het delen van de ervaringen.
Goed geschreven boek en om te lezen hoe jullie het vonden om er te wonen.
Jullie vader kende ik des temeer.
Ik herinner me nog dat Roshni onze Batavus-fiets had geleend om verkeersexamen te doen :)
Dank je wel voor het delen van de ervaringen.