Het Huis Met De Kristallen Toren

Maya Bekkers heeft het ‘recht van overpad’, waardoor ze kan reizen tussen parallelle werelden. Tijdens de ziekte van haar vader keert ze opnieuw terug naar het verleden, de periode waarin haar broertje Eric een echte geldboom heeft laten ontstaan. Zelf ontmoet ze een zekere Arthur, die haar uitnodigt voor een geweldig avontuur. Er volgt een fantastische reis in een onbekende wereld die herinneringen transpireert aan het verblijf van haar eigen vader Jan. Het Huis Met De Kristallen Toren is een verhaal over vervreemding en berusting in een onvermijdelijk noodlot.

"Schrijven heb ik altijd al gedaan, sinds mijn elfde jaar. In 1993, dus na het voltooien van de lerarenopleiding, schreef ik een toneelstuk dat gedurende twee jaar werd opgevoerd op basisscholen. Omstreeks diezelfde tijd ontstonden de vage contouren van dit boek. Na het overlijden van mijn broer kreeg Het Huis Met De Kristallen Toren zijn definitieve vorm. Eerst ging het boek over een gewone familie. Nu gaat het over mijn broer Robert."

Maya Bekkers kampte met een bijzonder probleem. De postbode had een anoniem briefje bezorgd met een summiere boodschap. Er werd een ontmoeting voorgesteld, compleet met tijd en plaats. De schrijver had het niet nodig gevonden zijn of haar naam te vermelden. Het kostte weinig moeite de afspraak, indien je het zo mocht noemen, voorbij te laten gaan en gewoon lekker in bed te blijven liggen. Zoals een mens verondersteld werd te doen op dat tijdstip, 04:00 uur in de ochtend. Ze besloot het zichzelf niet moeilijk te maken. Er waren nu eenmaal tijdstippen dat een jonge vrouw van voor in de twintig weinig op straat te zoeken had. Groot was echter haar verbazing, toen plusminus kwart voor vier een boodschap binnenkwam op haar mobiele telefoon. Sms. Nog half slapend, tikte ze het knopje in en zag dat een anoniem persoon haar herinnerde aan de afspraak die ze hadden. Enigszins nijdig antwoordde ze dat die er niet was, een afspraak maakte je met zijn tweeën. Ze drukte op (verzenden) en het envelopje zweefde de stratosfeer in. Maya legde haar telefoon op het nachtkastje en zonk weg in een diepe slaap. Klokslag vier uur, toevallig of niet, opende ze haar ogen en stak haar rechterhand uit naar de onbekende figuur die Maya zo graag wilde spreken. Ze stonden bij een bushalte, niet ver van haar ouderlijk huis. Het was een oudere vrouw, die er zeer verzorgd uitzag, een vriendelijk voorkomen. Geen enkele reden voor angst. Maya slaakte een zucht van verlichting, al stelde ze zich geen moment de vraag waarom en hoe ze hier terecht was gekomen. Lag ze dan niet in bed? Nee, ze lag niet in bed. Ze stond in een bushalte met een onbekende vrouw. De straatverlichting verspreidde een zachte gloed. Het voelde heel comfortabel, gezien het tijdstip.