PA

Kleurrijke herinneringen aan een markant man. Kees Eskes beschrijft het gezin waarin hij is opgegroeid. Kenmerkend voor de verhalen die hij vertelt, is de relatie tussen vader en zoon. De kleur van deze relatie varieert tussen liefdevol en zeer gespannen. Muziek, wapens en de jacht spelen een leidende rol. Ook de oorlog komt voorbij en het geheel wordt afgesloten met een surrealistische droom van de zoon, waarin pa de hoofdrol speelt.

"Als klassiek pianist, schrijver en verhalenverteller is mij ooit aangeraden deze drie disciplines te gaan combineren op kleine podia. Verhalen, voornamelijk over mijn vader, die ik lardeerde met fragmenten uit de pianoliteratuur, sloegen goed aan bij het publiek. Een logisch gevolg lijkt het doen uitgeven van een bundel, toegespitst op de Pa-verhalen. Mijn ouwe heer is, ook lang na zijn dood, voor mij nog steeds een grote bron van inspiratie."

Op dat moment hoorden mijn waakzame oren een sleutel omdraaien in de voordeur van het woonhuis. Na het geweer op bed gelegd te hebben sloop ik naar de overloop en zag pa binnen komen. Die koos toch altijd de onmogelijkste momenten om thuis te komen! Het hart bonsde me in de keel. Gelukkig liep hij meteen door naar de achterdeur van het huis om in de tuin te verdwijnen, waarschijnlijk om de kippen en de bijenkorven te gaan inspecteren. Als de duvel vloog ik terug naar mijn kamertje, griste het geweer van het bed en pakte de spanner om deze snel te monteren, hetgeen niet lukte want ik had de trekkers overgehaald zonder de spanner en deze paste nu niet meer op het geweer! Dit liep helemaal uit de hand. Ik gluurde uit het raam om pa’s positie te bepalen en zag hem met de imkerkap op zijn hoofd de honingraten van een van de bijenkasten inspecteren. Vlug graaide ik mijn gereedschapskist uit de kast en sloopte in wilde paniek de spanner van het ellendige damesgeweer. Wat daarna gebeurde kan ik me niet goed herinneren. Wél dat mijn werktafel bezaaid was met geoliede onderdeeltjes: stalen veertjes, schroeven, heugeltjes en klemmetjes. Met een misselijk gevoel sloop ik weer naar het raam: pa was nog steeds druk bezig en gauw boog ik het hoofd over de berg onderdelen. Passend en metend en koortsachtig m’n hersens bij het karwei houdend, slaagde ik er warempel in om het spangeval weer in elkaar te schroeven. Het leek een eeuwigheid te duren. Maar het werk was nog niet voltooid en zorgvuldig trok ik de hanen van het geweer naar achteren om vervolgens te proberen de spanner weer te monteren: ja! Dit was het: de omgekeerde volgorde van mijn vergissing van daarnet!