Met pensioen, wat nu te doen?

U gaat met pensioen, en dan? U ziet het al voor u, lekker in het zonnetje aan de Costa Brava of aan de kust van het prachtige Portugal. U bezoekt in de verstikkende hitte van zuidelijk Egypte de graftombes van verschillende Farao’s. Wat dacht u van een spannende ‘rafting’ op een Nepalese rivier. Een enerverende vispartij in de Europoort beleeft u als volleerd visser. Of een vermoeiende schaatstocht langs de molens van ‘Kinderdijk’ ondergaat u alsof u zelf op de gladde ijzers staat. De avonturen met kleinkinderen zullen u misschien bekend voorkomen. Oppassen op die kleintjes levert echter zowel zorg als plezier.

"Ik ben in 1944 in Spijkenisse geboren en ik woon daar nog steeds. Reisverhalen schrijven doe ik al jaren. Later, als het reizen niet meer gaat, wil ik door die verhalen de reizen dan nogmaals beleven. Het schrijven van deze en andere verhalen geeft mij zo veel voldoening dat ik er een aantal heb samengebracht tot een bundel."

Tijdens een verjaardagfeestje ontstaat een geanimeerd gesprek over de steeds groeiende groep ouderen. Mijn buurman, een jongeman, nog aan het begin van zijn loopbaan, gooit zijn mening onomwonden op de tafel.
‘Ze kosten te veel. Het wordt onbetaalbaar. Ze moeten maar langer gaan werken’, verkondigt hij luidkeels.
Zo worden ouderen met pensioen en mensen die bijna met pensioen gaan dus gewaardeerd, dacht ik. Als praktiserende gepensioneerde kan ik het niet nalaten mijn stem te verheffen en te protesteren tegen deze loze kreten. ‘Gaan we niet totaal voorbij aan alle positieve bijdragen van die grijze golf aan onze maatschappij?’, vraag ik hem.
‘Hoezo, positieve bijdragen?’, vraagt de buurman.
'Wel, wat dacht je van al het vrijwilligerswerk bij sportverenigingen? Zonder die mensen zouden deze verenigingen niet kunnen bestaan en zou jij je favoriete sport niet kunnen uitoefenen.’
‘Ja, maar het zijn niet allemaal ouderen die vrijwilligerswerk doen’, antwoordt de man.
‘Daar heb je gelijk in. Laten we maar een borrel en een hapje nemen. Maar we helpen ook andere mensen in ziekenhuizen, we doen boodschappen voor gebrekkige’, geef ik mijn buurman nog even mee. ‘Laten we bijvoorbeeld, het economisch effect eens bekijken’, dram ik door. ‘De meeste ouderen hebben redelijk geld gespaard en dat gaan ze nu uitgeven. We passen op bij onze kinderen als die willen uitgaan of moeten werken. Dus al dat oppassen zorgt ervoor dat er geld wordt uitgegeven, dus goed voor de economie.’ Onverdroten ga ik door. ’Wat denk je van de medicijnenindustrie? We worden steeds ouder door onder andere betere medicijnen. We zijn nota bene in principe de grootste afnemers van de medicijnenindustrie. Het aantal banen in de zorg is niet aan te slepen.’
‘Stop maar’, roept mijn buurman. We nemen nog een borrel en een hapje. We moeten tenslotte ook de horeca nog uit het slop halen. Als de buurman zijn hapje heeft doorgeslikt en vervolgens zijn glas heeft geleegd, kijkt hij mij eens schuldbewust aan en zegt: ‘Ik denk dat jullie ouderen worden ondergewaardeerd.’