De meeste ouders doen het goed, maar mijn vader heeft het, door zijn eigen problematiek, zijn kinderen wel heel erg moeilijk gemaakt. Zijn destructief narcisme heeft grote gevolgen gehad voor zijn kroost, gevolgen die tot in hun volwassenheid zijn blijven bestaan.
De meeste kinderen weten dat er iets niet klopt, maar begrijpen er niets van: ze hebben geen enkel inzicht in het ziektebeeld van hun vader. En het gaat nog verder, sommige van mijn broers en zussen lijden ook aan destructief narcisme. Je wordt er dus kennelijk mee geboren. Het is volgens mij genetisch bepaald. Hoe kan het anders dat je het gedrag van je vader, waar je zo onder geleden hebt, zelf ook vertoont? Daar zou een mens dan voor waken en tegen vechten, tenzij deze stoornis in het brein aanwezig is. Pas dan wordt je eigen gedrag als normaal beschouwd. Je kunt niet anders!
De broers en zussen die tot op de dag van vandaag goed met hem kunnen opschieten moeten zichzelf herkennen in de man, anders is dit onmogelijk.
Ze doen alles om het mijn vader naar de zin te maken, in de hoop dat ze eindelijk liefde en waardering zullen krijgen. Maar een narcist is ongevoelig voor behoeftes en gedachten van anderen en is niet in staat om een ander lief te hebben. Ze hebben alleen zichzelf lief!