Auw!ders
Je kunt er niet omheen

Auw!ders bevat tien verhalen waarin volwassen kinderen worstelen met hun oude ouders. Superfitte, egoïstische senioren of de controle verliezende, dementerende bejaarden, je weet nooit hoe jouw ouders zich houden op de lange termijn. Soms ben je je ouders liever kwijt dan rijk, soms kun je ze niet missen, het blijven altijd je ouders. Of je wilt of niet, je kunt niet om ze heen.
Komische, aandoenlijke en pijnlijke momenten wisselen elkaar af in deze vlot geschreven en herkenbare verhalen. Albert van der Kruit beschrijft de wereld die schuilgaat achter de discussie over stijgende zorgkosten en meer verantwoordelijkheid voor ons mantelzorgers.

"Ik probeer situaties die ik overal om mij heen zie afspelen te vangen in verhalen die een beeld geven van de tijdgeest. Van wat wij met elkaar meemaken en hoe wij met elkaar omgaan. Daarbij helpt humor mij de soms maar al te schrijnende situaties te relativeren. De realistische gebeurtenissen die ik op creatieve wijze combineer en aanvul met een gezonde dosis verbeeldingskracht, staan steeds weer garant voor fantasievolle maar tegelijkertijd herkenbare verhalen."

 ZO, HEB JE HET KUNNEN VINDEN?

Ik recht mijn rug, doe mijn schouders naar achteren en zuig diep de lucht naar binnen. Na een paar tellen blaas ik met bolle wangen en getuite lippen de lucht weer uit. Dat doe ik nog een keer voordat ik één keer kort aanbel. Direct zwaait de deur open. Nog voordat de deur helemaal open is, heet mijn moeder mij al welkom.
"Zo, heb je het kunnen vinden?"
Gezeten op de treeplank van haar rollator kijkt ze me vanachter haar vettige brillenglazen brutaal aan. Een kort moment twijfel ik, na haar warme welkom draai ik het liefste direct weer om. Nu kan ik nog terug de vrije wereld in. Er zijn zoveel leukere dingen te doen dan hier bij mijn moeder dat ongezellige hol binnen te gaan. Maar het moet wel, ik heb een taak vandaag en die moet uitgevoerd worden. Ik haal nog een keer diep adem, de laatste frisse lucht die ik binnenkrijg de komende uren.

"Laat je me nog binnen of moet ik hier blijven staan?"
"Ik kreeg niet bepaald de indruk dat je stond te trappelen om binnen te komen."
Met haar pantoffelvoeten stept ze met de rollator naar achteren. Mijn broer en ik hebben een paar jaar geleden met een vooruitziende blik alle drempels uit het huis gewrikt. Onverwacht behendig rolt ze achterwaarts de duistere huiskamer in. De muffe, warme lucht slaat me in mijn gezicht als ik mijn eerste voet over de drempel zet. Ik sluit de voordeur behoedzaam achter me en leun een tel met mijn rug tegen de deur en sluit heel even mijn ogen. De droge lucht grijpt mij bij de strot.