Poustinia kende een turbulente jeugd. De stroeve en moeizame relatie met haar ouders, het stigma van haar ouders echtscheiding, het tekort aan gezinswarmte en de vele psychische familiale problemen lopen als een rode draad door het verhaal. Op zoek naar haar geluk komt zij uiteindelijk in het reine met haar familiegeschiedenis en leert zij haar eigen tekorten en die van anderen ten volle aanvaarden. Dankbaar voor dit geschenk uit de hemel, wil zij de lezer laten delen in haar bijzondere spiritualiteit, haar onverzettelijk geloof in de liefde en haar diepe vertrouwen in het leven.
"Ik ben in 1939 geboren in Antwerpen als enig kind van een blinde vader en een ietwat frivole moeder. Mijn ouders scheidden toen ik amper vijf jaar was en de daaruit volgende vechtscheiding heeft mijn leven sterk beïnvloed. Ik heb verpleegkunde gestudeerd en ben steeds actief geweest in de zorgsector, als verpleegkundige, als muziektherapeute en als vrijwilligster. In de zorg voor anderen, zowel binnen mijn familie als daarbuiten, vind ik de grootste voldoening en geluk."
Het werd een zware periode voor Johanna. Alhoewel ze nu dichter bij haar zuster woonde, vlak om de hoek en zij er steun mocht van ondervinden. Zij was een vreemde voor België met Noorse nationaliteit en moest van nul herbeginnen. Geen werk en inkomen hebbende, begonnen de centen dan ook snel te slinken en kwam de spanning in haar van hoe het nu verder moest. Op een droge late wintermorgen kreeg Antonia post, afgestempeld van één van de verre Afrikaanse landen. Daniël nodigde haar uit in het voorjaar met hem mee te gaan voor een vaart van een week of zes naar Amerika. Antonia vond het vanzelfsprekend haven en goed achter te laten. Het kwam goed van pas dat Johanna nu een oogje in het zeil kon houden over Francisca. Zij was nu wel 21, maar Antonia vond haar dochter naïef en wereldvreemd. Met Johanna, dacht zij, waren de dingen te regelen. Toch -wat zij niet wist of wat wegdrukte- was dat haar zuster bij tijden verantwoordelijkheden, waarden en normen aan de kant schoof en een totaal ander persoon werd. Toen het zover was en Daniël na een kort verblijf zijn eega meenam ter lange omvaart, trok Johanna tijdelijk op het appartement van Antonia in, om voor Francisca te zorgen. Francisca ging in de week werken bij de Maldovski's dus bleven de weekenden en avonden dat zij samen zouden zijn over.
Zij had een grote sympathie voor haar tante, zij was zo anders dan haar moeder, losser en breder van opvattingen en het leek alsof er in de wereld dan geen beperkingen waren, alhoewel zij beter wist. In de week 's avonds, wachtte Johanna haar nichtje op, maar aan tijd was tante niet gehouden zodat er dan maar geleefd werd en eten opgediend zoals het uitkwam.