Roze Vergelding

Roze vergelding is een autobiografisch verhaal in het extremisme vertaald. Wraak, vertrouwen, wantrouwen en de liefde tussen homo’s komen aan bod. Vriendschap wordt op de proef gesteld en harten worden gebroken. Het verschil wordt aan bod gebracht tussen succes en complete faling. Een spannend verhaal met een verrassing op het einde. Het boek vindt ergens plaats tussen een drama en een thriller. Van beide genres komen stukken aan bod. Men moet ook niet verbaasd zijn als een traantje weggepinkt moet worden.

"Ik ben een 23-jarige jongen geboren en getogen in West-Vlaanderen. Mijn leven verliep niet van een leien dakje en dat is terug te zien in het boek. Grote stukken uit mijn leven worden verteld in het verhaal, maar alles is natuurlijk in het extremisme getrokken. Mijn liefdesleven en mijn vriendschapsbanden worden op een spannende manier aan bod gebracht. Het boek is voortgekomen door nood aan verwerking van mijn verleden."

Aangekomen in het steegje vaagt Will aan Collin om zijn ogen te sluiten. "Sorry, maar ik sluit echt mijn ogen niet hoor."
"Komaan wees niet zo ongerust. Er gaat je niks overkomen of toch niks gevaarlijks."
"Niets gevaarlijks? Wat bedoel je daarmee?"
"Ooh, helemaal niks hoor. Ik bedoel gewoon dat er lichamelijk niks met je zal gebeuren. Dat je dus geen schrik hoeft te hebben."
"Ik weet het toch niet hoor."
"Sluit nu maar gewoon je ogen en wacht geduldig af." Collin besluit dan toch maar om Will zijn zin te geven en sluit zijn ogen. Will zet enkele stille stapjes vooruit en haalt een flesje van achter een vuilnisbak, die in het steegje staat. "Will, ben je daar nog?"
"Ja hoor, ik ben er nog steeds. Nog even geduld." Will probeert onhoorbaar het flesje te openen. "Wat steek je daar toch allemaal uit?", vraagt Collin met een bange stem. "Niks hoor, houd je ogen dicht. Ik heb een verrassing voor je weggestoken en je mag niet zien wat het is tot ik zeg dat je mag kijken."
"Oké dan." Will haalt uit zijn jas een versleten zakdoek boven en giet een beetje vloeistof van uit het flesje op de zakdoek. Will stapt voorzichtig op Collin en af duwt de zakdoek onder Collin zijn neus. "Wat doe j…" probeert Collin nog te roepen, maar hij valt in slaap. "Leuke verrassing niet? Een snuifje chloroform om in te slapen. Veel gemakkelijker dan die flessen wijn, die je naar binnen moet kegelen om in slaap te geraken. Will sleept Collin mee naar het einde van het steegje. Dit steegje komt uit op een verlaten stuk grond waar een klein houten huisje staat, dat niet te zien is vanuit het steegje. Het huisje is goed afgeschermd door een metalen hek waar Will een zwaar hangslot aan bevestigd heeft. Will legt Collin op een doek op de grond met zijn handen, armen en benen vastgebonden. Hij kleeft nog plakband op zijn mond en fluistert nog zachtjes in zijn oor. "We zullen Greta eens laten tonen hoeveel je voor haar betekent. Eens zien of ze het de volgende keer even onaangenaam vindt om kennis te maken met me. Slaap zacht lieve goedgelovige man." Hij geeft nog een kus op zijn wang, haalt een dosis van zijn drugs boven en dient ze zichzelf toe. Hij geraakt in een diepe roes en valt op de grond naast Collin.