De vloek van de zee
- Auteur
-
Magali Verbeke
- Uitvoering
- Paperback
- Reviews
- 4,5 / 5 (2 reviews )
- Prijs
- € 22 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Eva leidt een ongelukkig leven in de grote stad. Ze heeft geen vrienden en gaat gebukt onder pesterijen. Met veel tegenzin sturen haar ouders haar uiteindelijk naar haar tante aan zee. Het meisje wordt onmiddellijk smoorverliefd op de golven, vermaakt zich bij haar tante en beleeft een geweldige tijd met haar nieuwe vrienden. Alles gaat goed, tot er vreemde gebeurtenissen voorvallen. Ondertussen merkt Eva dat ze steeds afhankelijker wordt van haar bezoekjes aan het strand. Het wordt stilaan een marteling om nog op het land te leven. Langzaamaan ontdekt Eva dat niets aan zee blijkt te zijn wat het lijkt.
Over de auteur
Productinformatie
- ISBN
- 9789462067783 / 978-94-620-6778-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 22-03-2013
- Taal
- Nederlands
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 240
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Eva wrong zichzelf door het raam en bengelde zo'n drie meter boven de grond. Eva kneep haar ogen dicht en liet zich vallen. De klap was pijnlijk. Het meisje wilde haar fiets halen, maar bleef plots stokstijf staan. De wind gierde langs alle kanten rond het huis, de regen kletterde oorverdovend op het dak van de woning, maar de melodie overstemde elk lawaai. Zelfs de donderslagen in de verte konden niet winnen van de betoverende stem. Gehypnotiseerd wandelde Eva naar de rand van de klif, waar hun huis op was gebouwd. Ze ging op haar knieën zitten en staarde in de diepte. De immense watermassa vormde een gigantische draaikolk. Eva raapte een kei op en wierp die naar beneden. Veertig meter onder haar, verdween de steen in de woeste golven. Het zou levensgevaarlijk worden, maar ze moest het doen. Nog nooit was ze zo dichtbij geweest. Veertig meter was toch niet zó erg... van zodra haar lichaam het water zou raken, zou alles weer in orde zijn. Eva stond op en haalde enkele keren diep adem. Meestal zag de oceaan er prachtig, vredig en rustig uit. Nu kon ze zich niets angstaanjagenders indenken. Het water kolkte woest en onbedwingbaar alsof het niets liever wilde dan het meisje verslinden. De stem klonk zacht en aardig. Eva wist dat ze hij haar veilig zou zijn. Ze draaide zich om en ging met haar rug naar de afgrond staan. Ze wierp nog een laatste blik op het huisje waar ze zo gelukkig was. Toen zag ze haar moeder. Veronique kwam met haar armen in de lucht naar buiten gerend. "Eva! Eva, stop! Niet doen... je zult het nooit overleven..", huilde de vrouw wanhopig. Heel even twijfelde het meisje. Toen ontspande ze zich en gaf zich over aan de zwaartekracht. Veronique krijste hartverscheurend.