Een echte aanrader! De spanning rond de ontknoping is vanaf het begin -tot en met het laatste hoofdstuk- voelbaar.
Samenvatting
Jules Reynders heeft een succesvol hoveniersbedrijf op het Groningse platteland. Een dodelijk ongeluk is de start van een reeks bizarre gebeurtenissen. Alles wijst erop dat iemand zijn bedrijf om zeep wil helpen. De mensen die hij lief heeft, worden daarbij niet ontzien. De enige zekerheid is de toenemende wreedheid van de dader. De antwoorden blijven lang in nevelen gehuld. Het fundament van zijn bestaan, bestaat misschien uit drijfzand in plaats van stevige Groningse zeeklei. Terwijl de druk toeneemt, probeert hij vastbesloten zijn bedrijf te redden. Ondertussen loopt de moeizame relatie met zijn stiefzoon als een rode draad door het verhaal.
Over de auteur
"Ik ben in 1965 in het Groningse dorp Zeerijp geboren en mijn ‘groene’ vakopleiding kreeg ik in het Drentse Frederiksoord. Ik woon tegenwoordig in Assen en werk in Groningen. Tijdens een vakantie kwam de gedachte om rond mijn eigen ‘groene’ vakgebied spannende verhalen te bedenken. En waarom zou ik die niet gewoon situeren in mijn eigen vertrouwde omgeving? Het plan om als probeerseltje een kort verhaal te schrijven heeft geleid tot mijn eerste boek, Koeiengek."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462067929 / 978-94-620-6792-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 29-03-2013
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Thrillers
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 256
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
De auto is abrupt en zonder mededogen tot stilstand gebracht door de onverzettelijke witte stam van een forse abeel. Dat ik een dergelijk feit meteen feilloos registreer heeft alles te maken met mijn beroep. Je bent natuurlijk niet voor niets eigenaar van een hoveniersbedrijf. In de gauwigheid bedenk ik zelfs wat het gevolg voor de boom kan zijn. Wat een absurde gedachte om op een dergelijk moment de onverzettelijkheid van deze boom te bewonderen. De totaal misplaatste gedachte verdwijnt snel naar de achtergrond want wat ik in de restanten van de auto zie, zal ik de komende nachten nog vaak voorbij zien komen. Het is blijkbaar een enorme klap geweest. Het hoofd, of dat wat ervan over is, lijkt tegen de voorruit te zijn geplakt en vormt het middelpunt van een grote roodachtige substantie die nog niet gestold is. De rest van het geteisterde lichaam hangt, geknakt als een dorre rietstengel in de winter, tussen de brokstukken van wat eens een auto is geweest. Een ding weet ik zeker, zowel de auto als de bestuurder heeft hun laatste ritje gemaakt. In de slechts paar seconden dat ik langs rijd, zie ik meer details dan mij lief is. Snel draai ik mijn hoofd terug en concentreer mij op de weg terwijl ik de opkomende braakneigingen slechts met moeite weet te onderdrukken. Ik slik een paar keer om de zurige smaak weg te krijgen. De agent gebaart ongeduldig dat ik door moet rijden. Hij staat daar vast ook niet op zijn gemak met een dode vlak achter zich. De rust in mijn hoofd is volledig verdwenen, daar veranderen de nog altijd even mooi bloeiende aardappelvelden niets aan. De wereld draait door, er is alleen wel een radertje minder.