Samenvatting
Chemicus Maarten Rauwerda krijgt een baan bij een farmaceutisch laboratorium in Amsterdam. Daar doet hij een opzienbarende uitvinding, maar hij merkt dat onbekenden zijn uitvinding proberen te stelen. Bedrijfsspionage? De zaak krijgt een lugubere wending als blijkt dat de stof ook kan worden gebruikt als gifgas. Als zijn vriendin wordt ontvoerd om hem te dwingen de details van zijn vinding prijs te geven, duikt hij onder. Het verhaal verplaatst zich naar het Midden-Oosten waar zich een kat-en- muisspel ontrolt tussen Maarten en de ontvoerders. Er volgt een apocalyptische afrekening met een verrassende ontknoping.
Over de auteur
Tinus Udding (1940), gepromoveerd chemicus (Groningen 1968), woont met zijn vrouw in het Drentse dorp Uffelte, waar hij zich in de zomer bezighoudt met een van zijn favoriete hobby’s: tuinieren. In de donkere wintermaanden wijdt de oud-Elfstedenschaatser zich aan een andere grote passie: schrijven. Van zijn hand verschenen reeds Mijn teen voor het Kruisje, het relaas van zijn avonturen in de barre Elfstedentocht van 1963, en de roman Doemnevel.
Inkijk
Hij voelde dat het vliegtuig de landing inzette en even later werd hij de vliegtuigtrap afgeleid. Het vliegtuig taxiede weg. Hij voelde een warme zon op zijn hoofd. Wie weet hoe lang ik buiten westen geweest ben, dacht hij. Hij rook flarden van verbrande kerosine, vermengd met onbekende, zoetige geuren. Het was merkwaardig stil, geen geroezemoes van reizigers en het geluid van rollende koffers. Ik sta op een uithoek van een vliegveld, maar waar, vroeg hij zich af. Een vogel zong een wijsje met korte, droevige strofen. Maarten herkende het meteen. Het moest een soort leeuwerik zijn, het was onmiskenbaar het geluid van een woestijnleeuwerik. Hij had het eerder gehoord, in Marokko. Hij ging nooit zonder zijn vogelgids op vakantie en wist dat het verspreidingsgebied van het vogeltje zich uitstrekte van Noord-Afrika via het Midden-Oosten tot in Zuidoost-Turkije. Waar sta ik hier eigenlijk, wie hebben me ontvoerd, wat willen ze met me, dacht hij in paniek. Er kwam een auto aan scheuren die vlak voor hem stopte. Onwillekeurig deed hij een stap terug en trapte iemand op zijn tenen. "Kijk uit, verdomme", klonk het in onvervalst Nederlands. "Haal die blinddoek dan weg", reageerde Maarten verbaasd.
Maarten werd op een stoel gezet en hoorde de deur van het vertrek dichtslaan. Het was er zo stil dat hij het bloed in zijn oren hoorde suizen. Een isoleercel, drong het tot hem door, of erger nog, een martelkamer? Hij zat als een dood vogeltje op zijn stoel en kreeg de neiging te gaan schreeuwen. Maar hij vermande zich, ze willen me murw maken, maar dat zal ze niet lukken, dacht hij strijdlustig. Na een eeuwigheid hoorde hij de deur open gaan en iemand haalde de blinddoek weg. Maarten knipperde met zijn ogen en keek recht in het magere, ascetische gezicht van een man van middelbare leeftijd.
